Na de Try Whistling This tour in 1998 had ik aan Fiona beloofd dat ik bij een volgende Neil Finn-tour naar Londen zou komen. Bij het éénmalige concert in het Palace Theatre in februari 2001 in Londen was het er niet van gekomen, maar toen de U.K./Europe tour ter ondersteuning van de nieuwe CD One Nil bekendgemaakt werd, moest ik mijn belofte wel nakomen...
Dus naar de on-line ticketservice gebeld, maar ik had wat te lang getwijfeld, en had voor vrijdagavond 4 mei (één van de drie in de Shepherds Bush Empire, en de show die het best paste voor mij) slechts een ticket voor het derde balkon. Maar meteen nadat ik Fiona liet weten dat ik zou komen, bood ze me het standing room ticket aan dat initieel voor haar echtgenoot bestemd was (ze gingen samen toch al naar twee andere shows, en ze wilde ook wel eens met een fellow fan gaan), en tegelijkertijd bood ze me aan om bij haar te blijven slapen. Aanbod dat natuurlijk in dank aangenomen werd.
Na een goeie twee maanden anticiperen, plannen maken, vliegtuigtickets boeken, One Nil beluisteren en reviews lezen op de Tongue in the Mail mailing list, was ik er meer dan klaar voor.
Op 4 mei begon de dag om 5u 's ochtends na een slechte nacht. Een beetje voor zevenen de deur uit samen met Jan, die me naar het station voerde. Daar begon het al goed, er waren werken en ik vond de loketten niet meteen om een treinticket te kopen. Maar dat was dan ook het enige dat die dag (en de volgende dag) foutliep. Vlot richting Brussel gespoord, koffietje gedronken en VRT-journalist gespot die stond te schmoozen met een vriendin, en om 10u45 de lucht in richting Londen. Naast me zat een Canadese dame die wel te vinden was voor een babbel, wat voor zo'n korte vlucht (40 minuten) best wel aangenaam is. Het was ook een welkome afleiding van dat griezelige Virgin-vliegtuig - hoewel ik eerder gezworen had nooit meer met Virgin Express te vliegen, zat ik er toch maar mooi weer... de exorbitante prijzen van Eurostar (zomaar even het driedubbele van een Virgin-vliegtuigticket) waren niet bepaald aanlokkelijk.
Tegen elven was ik na een bepaald rommelige landing op Heathrow, een goed half uur en een koffie met koek later zat ik op de Tube richting centrum. Tijdens die rit belde Jan, alle ogen van mijn medereizigers op mij gevestigd, waar ik een hekel aan heb, maar dan ook lustig aan Jan kon melden omdat ze me toch niet verstaan. Daar waar het weer in Brussel grijs, nat en somber was, was het in Londen zonnig en warmer, de omgekeerde wereld. Ik had een ganse dag voor me, dus had ik voldoende tijd om wat sightseeing te doen, eerste stop was Covent Garden. Mooi, duur en veel te druk naar mijn zin. Op een trap voor een winkel, in het zonnetje, mijn meegebrachte boterhammetjes opgegeten en sapje opgedronken, en dan met de Tube al wat de goede richting uit, en in het Hyde Park wat gewandeld en vooral op een bankje gezeten. Dat laatste omdat ik niet volledig kapot wou zitten tegen 's avonds, heb dus weinig uitgericht en veel op bankjes gezeten.
Tegen 15u30 had ik afgesproken met Fiona in Whiteleys in Bayswater, waar we een uitgebreide babbel gedaan en ook een hapje gegeten hebben. Tegen zessen richting Shepherds Bush area en gelijk naar de concertzaal, waar bleek dat de box office (voor mijn eigen ticket op het derde balkon) slechts om 19u openging, terwijl er toch al een kleine rij wachtenden voor de ingang stond. Dan maar daarbij aangesloten, want we wilden toch wel vooraan staan. Een flink pak listees (Jasmine, Steve, Deborah, Jen, en al wie ik nu even vergeet) ontmoet, stond garant voor leuke babbels. Uiteindelijk heb ik het idee om mijn eigen ticket op te halen en door te verkopen opgegeven, omdat ik dan mijn plaats in de rij kwijt zou zijn, en ook omdat bleek dat de touts er slechts £15 veil voor hadden, en na 19u zakte die prijs naar £7. Niet de moeite vond ik, ook al omdat Fiona toch helemaal niet wilde dat ik haar ticket terugbetaalde.
Om 19u werden we binnengelaten, en stonden na een beschaafd spurtje op de tweede rij, weer tussen nogal wat listees. Het voorprogramma Alex Lloyd vond ik niet bepaald goed. De man had net vóór de SBE gigs een groep rond zich verzameld, en onvoldoende repetities en een heel slechte geluidsmix waren rampzalig. Bepaalde onderdelen vond ik goed (de - veel te luide - gitarist speelde goed, de percussionist was heerlijk om zien en horen), maar als geheel kwam het niet uit de verf. Ik had hem liever, zoals tijdens de vorige shows, alleen met zijn akoestische gitaar aan het werk gezien.
Tijdens de pauze vroeg ik aan listee Mike, die vlak voor me stond in de eerste rij, of we even van plaats konden wisselen, zodat ik wat tegen het dranghekken kon staan en zo mijn benen wat rust kon gunnen, waar hij niks op tegen had. Hij was één van die 'bezetenen' die de tour volledig volgde (op een paar concerten in het Verenigd Koninkrijk en de 3 op het continent na), vol verhalen natuurlijk. Toen Neil begon, had Mike besloten dat hij al genoeg concerten vanop de eerste rij gezien had, en mocht ik op z'n plaatsje blijven staan... iets wat nu nog steeds een gelukkige glimlach teweegbrengt, heel erg lief vond ik dat.
De Shepherds Bush Empire is een oude zaal voor zo'n 2000 man, heel mooi, met 3 balkons. Vroeger was het een BBC-theater, waar o.a. Terry Wogan zijn talkshows opnam. Tussen het podium en het dranghek was slechts ongeveer een metertje plaats, en het podium was vrij laag. Ik had dus een fantastisch goed zicht. Fiona vertelde me dat Johnny Marr was er de avond voordien ook was, maar in het begin dat de roadies aan het opstellen waren, leek het erop dat hij er nu niet zou zijn, te oordelen naar de opstelling op het podium. Maar nogal laat werd er ineens een microfoon bijgezet, voldoende om te weten dat hij er toch zou zijn. Hoera!!
Distant Sun
Wat een start, met mooie graphics van een draaiende zon op de achtergrond. Neil meteen met brede grijns, door de stormachtige ontvangst door het publiek.
Hole In The Ice
Heel blij dat hij dit speelde, één van mijn favoriete nummers van One Nil. Wat tijdens de vorige tour nogal eens durfde missen, was hier volledig rechtgetrokken: zowel gitarist Sean Sullivan als multi-instrumentaliste Lisa Germano zorgden voor mooie backing vocals, die op dit nummer echt wel essentieel zijn.
Now We're Getting Somewhere
Neil scheen zich te amuseren met oude Crowded House songs tijdens deze tour (van het eerste album), en deze versie swingde zowat de pan uit, met een opvallende Sebastian Steinberg (van Soul Coughing) op staande bas.
Last To Know
Lisa Germano verving de backing vocals door Sharon Finn op One Nil opnieuw heel mooi, en speelde het ganse nummer door vloeiende melodieëen op de viool. Het bruggetje (??) met But who I wonder/could fail to notice/the aching silence/came down was prachtig.
Wherever You Are
Zoals steeds een mooie en ontroerende versie. Paul de geluidstechnicus kwam er tijdens het nummer bijzitten om het mooie pianoriedeltje toe te voegen.
Four Seasons In One Day
Nog een ouwetje, tot ieders en ook mijn plezier. Het grootste deel van dit concert bleef het kippenvel achterwege, maar zorgde het voor een uitermate happy gevoel en een brede grijns. Tijdens dit nummer kwam Johnny Marr het podium opgelopen, en introduceerde zichzelf met een stukje mondharmonica tijdens de instrumentale break.
There Is A Light That Never Goes Out (Smiths)
Een eerste Smiths-liedje, Johnny Marr met mooie rinkelende gitaar en Neil die een meer down-to-earth versie ten beste gaf van de befaamde Morrissey-whine. Er ligt een wereld van verschil tussen Neil en the Mozzer, maar toch werkte dit op één of andere manier. Het was trouwens met Neil Finn de eerste maal dat Johnny Marr Smiths-nummers wilde spelen sinds de split van de groep.
Turn & Run
Sean en Lisa verwisselden van plaats (Sean op keyboards, Lisa op gitaar) en verzorgden mooie backing vocals, met Lisa die de Sheryl Crow van One Nil deed vergeten. (interpreteer zoals je zelf wil)
Giant Heartbeat (brief)
Request vanuit de zaal, Neil trok even z'n wenkbrauwen op, begon eraan maar stopte meteen weer omdat het te lang geleden was en hij zich zo goed als niets van het nummer herinnerde.
Driving Me Mad
Nog zo'n nummer dat op Now We're Getting Somewhere-achtige wijze swingt, veel meer dan op de CD. Ik val in herhaling, mooie backing vocals van Lisa.
Paper Doll (Lisa Germano)
Ondanks het feit dat ik Lisa op het podium een echte aanwinst voor de groep vond, was ik niet geïmponeerd door dit nummer van haar. Meer een non-song, bleef een beetje aanslepen. Vond het wel een beetje erg dat de meisjes naast me, die een opvallend vliegtuigje richting podium gegooid hadden, ook tijdens de intro van het nummer Neils aandacht probeerden te trekken. Not done.
Message To My Girl
Neil kroop achter zijn piano, en gooide deze crowd-pleaser ertegenaan. Het publiekskoor zorgde voor een brede glimlach bij Neil. Blij dat dit ook in de setlist zat.
Sweet Secret (Very New)
Een nieuw nummer, op piano, waar ik wegens maar éénmaal gehoord niet echt over kan gaan oordelen.
World Where You Live
Nog zo'n nummer van de eerste Crowded House-plaat, heel energiek uitgevoerd, inclusief uitgebreide zang vanuit de zaal.
Down On The Corner (Johnny Marr)
Een recent Johnny Marr solonummer. Viel wat licht uit, maar werd gered door die typische Johnny Marr-riffs die hij met verbazend gemak uit zijn mouw schudt. Ik vind Marr echt de belichaming van cool, het gemak waarmee hij gitaar speelt, de rustige podium-présence, het gevoel voor humor, het voetje dat zo lekker op de grond stampt, de danspasjes bij She Will Have Her Way. *grijns*
Loose Tongue
Ik was ontgoocheld toen ze dit nummer inzetten, omdat ik het één van de minste nummers op Try Whistling This vind. Maar ik moest al snel toegeven dat ik fout zat, want dit rockte je gewoon van je sokken. Sean, Lisa, Neil en Johnny op gitaar op één rij vooraan het podium, in verblindende spotlichten, en scheuren maar!! Makkelijk één van de hoogtepunten van het concert. Dit verschilde enorm van de Try Whistling This tour, veel steviger, veel meer speelplezier, veel meer body, hoewel dat ook toe te schrijven kan zijn aan de late toevoeging van Johnny aan de groep.
She Will Have Her Way
Voortbordurend op de heavy versie van Loose Tongue, zette dit er hier ook lichtjes de beuk in. Goeie versie met veel gitaren. Daarna zwaai en groet naar het publiek, en iedereen verdween van het podium. Grote stampei in de zaal... het publiek was tijdens dit concert werkelijk stormachtig. Ontelbare papieren vliegtuigjes, veel interactie tussen groep en publiek, alles werd op groot enthousiasme onthaald. Achteraf bleek ook dat we vooraan in de zaal heel goede plaatsen hadden, nogal wat mensen op de balkons hadden problemen gehad met over-enthousiaste en dronken Kiwi's.
Eerste toegift
The Climber
Een nummer dat op de CD niets voor me doet, te vlak. En ook live deed het me heel weinig, jammer genoeg. Voor mij een beetje een inzinking tijdens het concert.
How Soon Is Now (Smiths)
En dit is dan waarop ik hoopte... vooreeerst de verschijning van Johnny Marr, een wens die uitkwam. En *als* hij zou verschijnen, dan graag ook How Soon Is Now alstublieft, mijn favoriete Smiths-nummer. En ja... Ik hoorde de eerste akkoorden, en voelde de rillingen over mijn rug lopen. Heerlijk. Sullivan nam de mooie gitaarpartijen voor zijn rekening, en Marr stuiterde een eind weg op (wie me de technische details kan geven, graag). Valt natuurlijk niet te vergelijken met het Smiths-origineel, maar dit was mooi. A dream come true.
Weather With You
De ultieme crowd-pleaser én meezinger, en weer Neil met een tevreden grijns van oor tot oor. Pure fun.
Tweede toegift
Private Universe
Begon zachtjes met Neil op akoestische gitaar, maar ontplofte middenin in een major tribal rock groove (met dank aan stevenmc). Heerlijk.
Into The Sunset
Fiona, met haar door een verkoudheid gehavende stem, vroeg hier luidkeels om tijdens het concert, waarop Neil antwoordde It's coming up. En ja, bewaard voor de tweede toegift. Een mooie, ingetogen versie. Prachtige intro.
I Got You
Voor dit nummer verdwenen Lisa en Johnny backstage. Lekker basic rockende klassieker, waardoor iedereen op z'n tenen stond te wippen. Grappig moment op het einde: Lisa en Johnny slopen het podium terug op, en gingen gezellig dicht bij elkaar op het bankje bij de keyboards zitten, en zaten wat te gekken en backing vocals te zingen. Neil had niets in de gaten, danste wel het podium rond maar keek altijd naast zich, nooit achterom. Dus hij was de enige die niet doorhad dat ze er zaten. Na het einde van het nummer keek hij om, zag hen zitten en barstte in verbaasd lachen uit.
Don't Dream It's Over
Een extra extra toegift, omdat het publiek zo enthousiast was. Neil alleen, op akoestische gitaar. Terwijl hij aan het zingen was, kwam de techie die tijdens het concert af en toe wat extra toetsen verzorgde, het podium op, en wéér had Neil niets in de gaten. Hij maakte zich op om de instrumentale break, normalerwijs met mooi Hammond-orgeltje, op zijn gitaar te spelen, zette de eerste noten in, en hoorde tot zijn grote verbazing de toetsen achter zich opstijgen. Draaide zich verwonderd om, zag de toetsenist zitten en glimlachte tevreden. Net als bij I Got You tot grote hilariteit van het publiek, dat natuurlijk alles iedere keer zag gebeuren.
Na het concert nog wat gebabbeld, en vlug naar buiten om iets te drinken te halen in een Ierse pub. Fiona had al de hele tijd last van een zware verkoudheid, en moest gewoon naar buiten. Achteraf nog snel alleen teruggekeerd om een T-shirt te kopen, maar ik mocht de SBE niet meer binnen. Geen ramp, ik wist dat ik de mogelijkheid nog zou hebben in Brussel. Voor de SBE Peter Green nog gezien, druk bezig met het vertellen van tourverhalen. Ik wilde mezelf niet opdringen, dus heb ik me ook niet voorgesteld. Fiona weer gaan oppikken en nog even rondgehangen aan de stagedoor van de SBE. Het was ijzig koud, en ik wilde niet dat Fiona nog zieker werd, dus na een 20-tal minuten toch maar weggegaan, voor de rit naar huis.
Om 9u 's ochtends opgestaan, en na een ontbijt met Fiona en haar zonen Jack en Ned, bracht zij me naar Heathrow. Vlotte vlucht naar Brussel waar Jan, Janna en Milan me ongeduldig stonden op te wachten. Mama heb je iets voor ons meegebracht?
Achteraf hoorde ik van vele fronten dat dit concert het beste was van de reeks van drie in de Shepherds Bush Empire, wat de mooie herinneringen nóg wat beter maakte. Roll on the Brussels show yeah!!
Van zodra ik wist dat Nici een ticket had voor het optreden in Brussel, liet ik haar weten dat ze gerust bij ons kon overnachten, een aanbod dat ze graag aannam. Na flink wat over- en weer geschrijf met wegbeschrijvingen en plannen voor haar dag hier, arriveerde ze hier rond 13u rechtstreeks vanuit Keulen, waar de avond voordien het eerste continentale Neil Finn-concert plaatsvond.
De dag voordien was ik nog flink uit de bol gegaan bij het popnieuws op Studio Brussel... Bij de aankondiging om 17u vertelde de presentator dat er 'goed nieuws was voor Smiths-fans'. Ik wilde het niet geloven, wilde vooral niet ontgoocheld worden... maar tijdens het popnieuws hoorde ik Weather With You en toen wist ik het wel degelijk, Johnny Marr zou er ook zijn in Brussel. En inderdaad, het werd officieel aangekondigd dat hij mee zou spelen met Neil. En dan doet Anne natuurlijk een dansje...
Nadat Janna en Milan thuis waren van school, vertrokken we rond 16u richting Brussel, in Nici's two-seater convertible. De rit ging vrij vlot, ondanks mijn schrik voor het rijden in Brussel, en dan vooral in de beruchte tunnels. Rijden in een auto met een buitenlandse nummerplaat geeft je natuurlijk wel wat krediet, hoewel ik niet echt weet of een Duitse nummerplaat dan helpt. De juiste uitrit van de tunnel gevonden, maar dan toch voorbij de Blvd. Adolphe Max gereden. Door die fout vonden we echter wel 'veilige' parkeerplaats in de parking van de Innovation.
Te voet naar de Ancienne Belgique, en meteen bleek alweer dat de buurt van de AB lichtjes onguur is. Bij de AB stonden de deuren open en konden we binnenlopen, en we liepen er meteen een aantal listees tegen het lijf: Jos en Stefanie uit Nederland, Steve en Deborah die ik ook in Londen ontmoette, Silke uit Duitsland, en natuurlijk ook Birgit (ook uit Duitsland), met wie ik al vele jaren contact had. De ontmoeting met haar was heel emotioneel, we hadden al zo lang ons hart uitgestort tegen elkaar en het was bevreemdend elkaar dan eindelijk in levenden lijve te zien.
Een babbel en een drankje bij O'Reillys (waar nog wat listees ons vervoegden), een snelle en ongezonde hap in de Quick, en iets voor 19u stonden we in de rij in de AB. Daar heb ik blijkbaar Johnny Marr gemist, die snel voorbijflitste (duh). Een T-shirt gekocht bij the famous Peter Green (links op de foto, rechts staat Eddie the man to go ape for Vedder), me deze keer wél voorgesteld en een kort babbeltje gedaan.
In de zaal stonden we weer vooraan, hadden tijd voor een uitgebreide babbel, en toen Alex Lloyd begon, stond Nici op de eerste rij, en ik op de tweede, vlak voor Johnny Marr. De Ancienne Belgique is trouwens één van de betere concertzalen van België, mooi ingericht en met een houten vloer (waarbij niemand zich iets aantrekt van het rookverbod, in tegenstelling tot in de Shepherds Bush Empire), en vooral met een uitstekende akoestiek. Als de soundman iets van z'n werk kent, kan het er niet mislopen.
Alex Lloyd speelde deze keer, tot mijn opluchting, zonder band. Enkel de man, de gitaar, en de taperecorder. En het occasionele vliegtuigje vanuit het publiek, wat hem duidelijk verraste, en waarop hij meteen de request speelde. Veel beter dan in Londen, zijn stem verzoop ditmaal niet in de mix en nu was dan ook duidelijk wat voor goeie stem hij heeft. Desondanks kon hij me ook ditmaal niet blijven boeien, en was ik blij dat het afgelopen was. Korte pauze, waarbij ik even begon te vrezen dat ik de verkeerde plek gekozen had (t.t.z. niet recht voor Johnny Marr, de opstelling van het materiaal verwarde me een beetje), maar dat kwam dus toch goed, hij verscheen namelijk al van bij het eerste nummer op het podium.
Private Universe
Een heel erg mooi begin van het optreden. Prachtige opbouw, van zacht en akoestisch naar een explosie in de major tribal rock groove zoals in de SBE.
There's a Light That Never Goes Out (Smiths)
Ergens tussendoor werd een demonstratie gegeven hoe men liedjes gorgelt, en meteen was de toon gezet voor een concert met veel grapjes, interactie tussen band en publiek, en ook improvisaties. Tweede nummer meteen een Smiths-nummer, wat ook aangeeft hoe weinig Neil Finn ermee inzit andere artiesten hun plaats in de spotlichten te gunnen, zoals Lisa tijdens elk concert haar moment kreeg, en ook Sebastian Steinberg en Sean Sullivan regelmatig een eigen nummer deden.
Secret God
Het mooie Secret God kreeg ook live een mooie behandeling, met uitmuntende backing vocals van Lisa en Sean.
Loose Tongue
Dit keer geen ontgoocheling toen dit nummer ingezet werd, integendeel... ik stond likkebaardend de heavy riff af te wachten die de heren en dame op een rijtje op ons los zouden laten. En het rockte weer full blast. Lekkerrrrr!!
The Climber
En dan, na het voorlopige hoogtepunt, opnieuw de inzinking met het matte The Climber. Ik weet dat niet iedereen het met me eens is, en het nummer heeft inderdaad een mooie tekst, maar muzikaal doet het me weinig. Ik realiseerde me opeens dat mijn benen en voeten pijn deden.
Wherever You Are
Eén van mijn favorieten, dat het live ook altijd heel erg goed doet.
Pineapple Head / improv.
Gevoelsmatig ging dit concert voor mij dezelfde kant op als het concert in Londen, namelijk feelgood factor to the max, ik stond de eerste 4 nummers met een idiote, gelukzalige grijns op mijn smoel geschilderd. Er waren maar weinig kippenvelmomenten, maar dit was er wel degelijk eentje van. Lekker, lief nummer, met een mooie improvisatie op het einde.
Where Is My Soul?
En dan, hoi hoi, een nummer van het Finn Bros. album, heerlijk!! Gelijk nog eentje dat ik heel mooi vind, veel mooier dan het Paradise dat eerder in de tour regelmatig gespeeld werd (hoewel ik natuurlijk niet kan oordelen over de live-uitvoering daarvan). Mooi, melancholisch...
Recurring Dream (request)
Het vliegtuigje van Silke (of was het Finnbo?) belandde recht op Neils microfoon, en hij zei dat 'gelijk wat er op het briefje staat, ik ga het spelen'. Hij trok even zijn wenkbrauwen op bij het lezen van de titel, maar zette dan toch maar in voor een akoestische versie van Recurring Dream. En een mooie versie werd het.
Four Seasons in One Day
De eerste en enige 'meezinger' van dit concert, er werden weinig van de 'crowd-pleasers' gespeeld. Het publiek bleek het gros van Neil's solosongs te kennen, maar hier en daar was toch wat ontgoocheling dat nummers als Message to My Girl of Weather With You niet gespeeld werden. Zelf had ik daar geen last van, vond het echter wel jammer dat Hole in the Ice niet gespeeld werd. Lisa ging lelijk de mist in tijdens de keyboardsolo, Marr kwam er (na een paar songs afwezigheid) weer bij om een zweempje harmonica toe te voegen.
Down on the Corner (Johnny Marr)
Opnieuw het ietsje licht uitvallend solonummer van Johnny Marr, dat gered wordt door zijn heerlijke gitaarspel. Ook Neil schijnt het met groot plezier te spelen, de uitwisseling van blikken en glimlachen tussen hem en Johnny was hartverwarmend om zien. De twee komen blijkbaar goed overeen.
Turn & Run
Zie het verslag van de SBE show...
Driving Me Mad
Zacht maar lekker swingend met Sebastian op staande bas. Ik blijf in herhaling vallen, mooie backing vocals van Lisa. Pom-pe-dom pom-pe-dom... werkt op de wiebelspieren.
Wood Floors (Lisa Germano)
Ik vond dit nummer beter dan het Paper Doll in Londen, dit heeft wat meer structuur. Lisa moest even opnieuw beginnen, door problemen met haar stem omdat ze didn't talk all day. Neil wou haar een massage geven, maar daar wilde ze niet op ingaan, en ze vond het pluche hondje op haar keyboard een beter vriendje (heb het niet allemaal even goed begrepen).
Mini Dickman (improv.)
Na een historie met koekjes in Keulen, had Nici een pakje Mini Dickman koekjes meegebracht, dat ze naar Neil gooide. Wel, ze wilde dat het aan hem doorgegeven werd, maar iemand naast haar (Silke? Finnbo?) gooide het, Neil lichtjes geschrokken, opende het pak koekjes, liet het rondgaan op de eerste rij en improviseerde meteen, met band, een liedje. Zo kennen we Neil, toch?
Rest of the Day Off
Ik had vooraf nog gezegd tegen Nici dat dit nummer weinig (niet? 1 maal?) gespeeld werd tijdens deze tour en zie, wat horen we daar? Er werd even een veelbetekenende blik tussen ons uitgewisseld, en het was verdorie nog een mooie versie ook. Dat Elastic Heart niet gespeeld wordt, kan ik nog begrijpen, maar dit verdient duidelijk meer.
Mean to Me
En daar komt de hernieuwde liefde voor de oude Crowded House nummers weer bovendrijven, met een stuiterend Mean to Me, dat duidelijk ook de goedkeuring van het publiek kon wegdragen.
Eerste toegift
How Soon Is Now (Smiths)
Ik voelde het nummer aankomen, en kon niet anders dan er een agressief 'YES YES YES' aan toevoegen. Opnieuw een mooie versie, met Neil natuurlijk stukken meer mellow dan Morrissey, maar hij eigende zich het nummer wel volledig toe, met Johnny Marr als tijdelijke dirigent.
Last to Know
Where is my mind??
Love You Til the Day I Die
Stuiterend was het woord bij Mean to Me, en dat wil ik voor dit andere Crowded House (groep én plaat) nummer best wel herhalen. Stuiterend, luid, enthousiast... een De Morgen-recensent omschreef het als een punkversie naar Finns normen en daar kan ik het best wel mee eens zijn.
Hey Joe (request was Purple Haze) (Jimi Hendrix)
Fin op z'n Funns, iemand vroeg om Purple Haze en van de weeromstuit zette de groep gezwind Hey Joe in, alsof ze nooit iets anders gespeeld hadden. (Finn-kenners weten natuurlijk dat dit niet de eerste maal was dat Finn dit speelde). Compleet met backing vocals van Sebastian Steinberg, en Hendrixiaanse gitaarcapriolen van Johnny Marr. Achteraf verontschuldigde Neil zich even bij Jimi. (hij had eerder in Engeland al geweigerd Stairway to Heaven te spelen, omdat teveel groepen dat nummer al gebutchered hadden. Bescheidenheid siert de mens).
I Got You
Dit maal bleef iedereen (Lisa ook? ik weet het niet meer) op het podium voor een intens rockende en levendige versie van de Split Enz-klassieker. Als ik even mag mierenneuken, ik had liever eens een ander Split Enz nummer gehoord. Maar, maar, ik klaag niet, ik heb meer dan mijn deel aan fun gehad...
Tweede toegift
improv.
Mams kan zich niet meer herinneren hoe deze improvisatie klonk, of wat ze in gang zette...
World Where You Live/improv.
Nog een swingend Crowded House-ouwetje, met de nodige improvisaties achteraf, en toen was het plots gedaan. Neil was verkouden (had hier en daar al eens stevig een noot gemist), en de groep reed achteraf nog door naar Amsterdam, daar wijt ik het aan. Jammer, want op de setlist stonden nog een paar mooie nummers voor ons klaar...
Samenvattend gaf dit concert me hetzelfde happy gevoel (ik kan het echt niet beter omschrijven), maar toch vond ik het ietwat minder dan het Londense concert. Ik weet niet echt of dat te maken heeft met het verschil tussen een concert in het Verenigd Koninkrijk (of anders gezegd Engelstalig gebied) en hier, misschien had het te maken met de verkoudheid van Neil, vermoeidheid... Maar, minder goed of niet, het concert bleef mooi, dikke fun, mooie momenten... een beetje de kers (of de slagroom) op de taart.
Iets wat me opviel: Neil had duidelijk een groep 'kleine mensen' rond zich verzameld. Alle muzikanten, behalve Sean Sullivan, waren kleine opdondertjes, zoals ook Eddie Vedder in Auckland een klein opdondertje bleek te zijn (Surprise!!). Een leuke foto genomen van de groep backstage in de Shepherds Bush Empire is te vinden op Peter Green's Famous for 16 Minutes site.
Bij het verlaten van de zaal nog een tweede T-shirt gekocht (voor Jan), bij Neil's jongste zoon Elroy (rechts, foto genomen in Brussel). Bleek dat er geen extra larges meer waren, Elroy spreidde dan heel behulpzaam een large voor me uit, om te tonen hoe groot die was. Een heel lieve, beleefde en behulpzame jongen.
Achteraf met Nici, Christiane, Ingrid, Stefanie, Jos en een Nieuw-Zeelandse jongen nog iets gedronken, en terug naar de auto (Nici was compleet uitgeput). Nog even lastiggevallen door een stel vervelende mannen, maar dan toch veilig en wel de auto bereikt. De rit naar huis was op zich nog een avontuur... eerst kwamen we tot de constatering dat de tunnels gesloten waren (en opnieuw slechte signalisatie, ook bovengronds), en ter hoogte van Aalst belandden we in een enorm onweer waarbij de autosnelweg blank stond. Maar toch veilig en wel thuisgeraakt.
Op woensdagochtend ontbijt met de ganse familie, en Gent getoond aan Nici. Zwaar de pas erin gezet, en we hebben zowat het hele centrum doorkruist, bij Fnac de nieuwe CD van Tool opgepikt, en zelfs nog even langsgeweest bij de concertzaal van Kunstencentrum Vooruit, waar Crowded House zo'n tiental jaar geleden optrad. Nici vertrok kort na de middag terug naar Duitsland, en mij wachtte het zwarte gat.
