The Icicle Works The Icicle Works
Mijn aandacht werd gevestigd op de muziek van the Icicle Works door de single Love Is a Wonderful Colour, en door de erg krachtige en donkere stem van Ian McNabb. Deze plaat stelde me niet teleur... Rapids, Seven Horses en Hollow Horse (wat hebben ze met paarden?) zijn de beste nummers op de plaat.
Billy Idol Heel effectief, maar een beetje te glad en netjes naar Idol's gewoonte. Eyes Without a Face is een klassieke, prachtige ballad. Er staan nog meer goeie nummers op deze plaat, maar voor mij gaat het allemaal toch een beetje te veel over imago en pose.
James Iha Erg positief, organisch en rozig solo-album van de Pumpkins-gitarist, over relaties, liefde en vertrouwen. Soms klinkt het bijna als country-muziek. Iha's stem klinkt verlegen, en dat past perfect bij de stemming van de plaat. Ik vind dit een heerlijk plaatje... er staat niet één nummer op dat ik niet goed vind. Maar het was zo'n plaat die tijd nodig had... kwam ermee thuis, luisterde er een paar keer naar en was niet onder de indruk... maar na een paar maanden belandde ze opnieuw in de CD-speler en toen was ik verloren.
INXS Weinig indrukwekkende debuut-LP. Gevonden als import bij Music Man, en blij dat ik het er aantrof. De enige nummers die opvallen, zijn Learn to Smile en Wishy-Washy. En Hutchence's stem klonk al heel krachtig.
Gevonden als import bij Music Man, na er lang naar gezocht te hebben, en ik kan me nog steeds de pure vreugde herinneren die ik toen voelde... Voor mij heeft dit album een speciaal gevoel, een jonge groep de probeert uit te vissen hoe ze willen klinken. Het is nog niet excellent, maar desondanks wel goed. Hoogtepunten zijn de titeltrack, Horizons, Fair Weather Ahead en Just to Learn Again. Maar ik neem aan dat het enkel uit nostalgie en voor sentimentele redenen is, dat ik hier nog van hou. Maar... waarom niet?
Een compilatie van de beste nummers van de eerste INXS platen, plus een paar onuitgebrachte nummers. We Are the Vegetables en Simple Simon zijn erg vroege nummers en inderdaad simpel, maar The Loved One en The Unloved One zijn heerlijk.
Niets speciaals, de single en nog een album track.
Een maand nadat ik The Swing gekocht had, MOEST ik dit simpelweg hebben. En hoewel, objectief gezien, dit niet hun sterkste plaat is, is het nog steeds mijn favoriete INXS album. Slechts twee nummers waar ik minder van hou (Here Comes en Old World New World), de andere zijn erg goed en zelfs uitmuntend... vooral Don't Change, een rocker par excellence, het ontroerende Jan's song en The One Thing, een catchy popliedje.
Een EP met 'dance' remixes van nummers uit Shabooh Shoobah, en een nieuwe versie van Here Comes.
Met een remix van Original Sin, en twee songs live ergens in Amerika.
Nadat ik Original Sin regelmatig op een erg jong Studio Brussel gehoord had, kocht ik deze plaat en ik was Een Fan. En hoewel ze hier en daar een beetje gedateerd klinkt (synthesizers... productie... nogal algemeen verschijnsel bij jaren 80 muziek), vind ik nog steeds dat deze plaat vrij sterk is. Het typische Nile Rodgers geluid in Original Sin trekt nog steeds de aandacht. Dancing on the Jetty is een nummer met een boodschap, de titeltrack het zwaarst rockende nummer op de plaat. Johnson's Aeroplane is een typische INXS 'ballad' (de snelheid ligt iets hoger), lichtjes refererend aan het latere Never Tear Us Apart. Burn for You is één van de sterkste nummers op de plaat, met Jenny Morris in het achtergrondkoortje. Het gespannen All the Voices is een perfecte afsluiter.
Eén van de eerste CD's die ik kocht toen ik van platenspeler naar CD-speler switchte, het is CD nummer 2 in mijn collectie.
Een maxi-single met remixes van de single I Send a Message en 2 andere album tracks.
Met twee remixes van tracks van het vorige album The Swing, en een lief Jon Farriss nummer.
Op deze plaat mis ik het "knisperende" geluid van The Swing, het is meer rock-georiënteerd met zwaarder klinkende gitaren en drums. De invloed van would-be hardrocker Tim Farriss is heel duidelijk. Ook de meer bombastische video's geven aan dat INXS voor mainstream succes gaat. Desondanks zijn Shine Like It Does, Kiss the Dirt (Falling Down the Mountain) en zelfs het instrumentaaltje Three Sisters kleine juweeltjes. Singles This Time, What You Need en Listen Like Thieves zijn excellente rockers. Ik zag hen tweemaal live gedurende deze periode: éénmaal in een kleine club in Leuven, en nog eens tijdens het openluchtfestival Parkpop in Den Haag.
EP met een remix versie, een instrumentale remix versie en een live versie van Listen Like Thieves, en Begotten, een mooi nummer geschreven en uitgevoerd door Kirk Pengilly.
Een remix van What You Need, nog een lief Jon Farriss nummer, en twee bijkomende live nummers uit hetzelfde concert als de nummers op This Time Live.
This Time en 3 nummers uit The Swing live uitgevoerd in Melbourne. Excellente uitvoeringen, maar zachtjesaan van het meer poppy en open naar het latere zwaardere geluid gaand.
Waarschijnlijk het beste INXS album, met de catchy eerste single Need You Tonight (leuke video!) en natuurlijk de tearjerker Never Tear Us Apart. Andere favorieten zijn Mediate, Devil Inside and Mystify. Het productiewerk van Chris Thomas is veel beter dan op Listen Like Thieves, deze plaat klinkt veel helderder.
Een plaat die duidelijk hetzelfde doel beoogt als Kick: succes, meer nog, véél succes. En daardoor wordt een potentieel goeie plaat geruïneerd. Natuurlijk is Suicide Blonde een goede single, maar het werd eerder gedaan, en beter. Hetzelfde geldt voor By My Side (denk: Never Tear Us Apart). Het enige nummer dat echt een verschil maakt, is The Stairs.
Ik neem aan dat ik dit nog kocht vanwege 'de goeie ouwe tijd'. Maar ik was niet meer zo'n Fan als vroeger, X stond daarvoor teveel in de weg. Deze CD is beter, avontuurlijker en meer gedurfd, maar de opwinding is weg. Dus dit was de laatste die ik kocht. Ironisch genoeg, zag ik mijn laatste INXS concert een paar jaar later... ik nam deel aan een prijsvraag van een krant (prijzen: de volledige back catalogue en tickets voor de showcase voor Elegantly Wasted) op aandringen van mijn vader ("je weet toch alles van hen, niet?") en won 2 tickets voor wat het laatste concert van INXS zou worden op Belgische bodem voor de dood van Hutchence zo'n 6 maanden later... de gepaste afsluiter van een tijdperk in mijn leven.
Chris Isaak Kocht dit pas 2 jaar na de releasedatum, nadat ik Chris Isaak live in mijn thuishaven Gent gezien had (bij welke gelegenheid ik trouwens mijn echtgenoot ontmoette). De melancholie van Dancin', Funeral in the Rain en The Lonely Ones past volledig in mijn straatje, hoewel ik denk dat het af en toe nét iets te veel van het goede is.
Niet veel te melden hier, zie Silvertone. Heart Full of Soul en You Owe Me Some Kind of Love zijn juweeltjes.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar H; Ga naar J