Satur9Nog een weekje 40 dagen bloggen te gaan, maar de #ouderzonden zijn op. Slechte timing. Maar wat ook bijna op is, is de revalidatie, dus kan ik daar wel eens een update over schrijven.
Op 2 januari startte ik met het B-care revalidatieprogramma van het Sint-Lucas. B-Care staat daarbij voor Breast CAncer REvalidation. Het programma is een heel evenwichtig in elkaar gestoken serie, met fitheidsparcours, individuele en groepsoefeningen, infosessies, en een paar keer proeven van aquagym en start to walk/run. Met een groep lotgenoten, over het algemeen in het ziekenhuis.
Ik had er best wel zin in: ik was vorig jaar met zwaar afzien teruggekomen van het conditionele niets, bloed, zweet en tranen heeft dat toen gekost. Ik zag dat dus wel zitten, dat dit jaar doen onder begeleiding én samen met lotgenoten. Het programma zit ook knap in elkaar, met interessante onderwerpen.
De infosessies waren inderdaad interessant, met goede en bevlogen sprekers over allerlei onderwerpen waar ik wel meer over wilde weten. Zoals voeding, slapeloosheid, hoe weer verder gaan met je leven (die infosessie komt morgen nog)… de sessie over relaxatietechnieken miste ik, maar ik wist al van vroeger dat dat sowieso niet mijn ding is. Mindfulness wilde ik wel eens proberen, maar ook daarvan weet ik nu dat het niets voor mij is. De wondere wereld der rozijn zegt mij niet zoveel. Maar ik weet het nu tenminste uit eigen ervaring.
We startten met een fitheidsparcours om te bepalen hoe het met onze conditie zat, en daarna trainden we 2x per week. Op dinsdag steeds toestellen afwisselend met oefeningen op de mat, op donderdag een meer breed scala aan oefeningen. En zo bouwden we geleidelijk aan op met een individueel programma voor iedereen, de hartslagmeters werden vlijtig gebruikt. Feedback werd na iedere sessie gegeven, verwerkt en ingecalculeerd voor de volgende keer. De tweede sessie aquagym miste ik, en de tweede sessie start to run viel weg, maar ik heb zo wel een idee. Vorige week werd het fitheidsparcours opnieuw gedaan, om te zien hoe de conditie gevorderd is. En ik moet zeggen: ik voel het niet echt maar het is wel zo, mijn conditie ging behoorlijk vooruit.
Ik weet niet of hier één van de dames meeleest, maar ik ga rechtuit mijn gedacht zeggen over het sporten met een groep lotgenoten. Ik vond het een heel diverse groep, met zéér uiteenlopende karakters. Bij mij begon dat af en toe wel eens te wringen, en ik ging niet altijd met evenveel zin sporten. Ik ben sowieso geen groepsmens, al helemaal niet als het op sporten aankomt. En ik miste mijn eigen muziek ook wel. Maar uiteindelijk denk ik wel dat we toch aan elkaar hangen, dat we elkaar gevonden hebben, en dat dat een goede zaak is.
Morgen hebben we onze laatste info- en sportsessie samen, waarna we als afscheid samen gaan eten. En daarna zullen we wel contact houden via het Whatsapp-groepje dat we al gebruikten.
In ieder geval, ik vind dit een zeer knap en geslaagd initiatief, en kan iedereen die in mijn situatie zit, zo’n revalidatie aanraden.
Vanaf nu begin ik aan mijn eigen programma: fietsen, met een schema dat ik vond op het internet, dat ik een beetje ga aanpassen aan mijn eigen noden. Opbouwen naar 3 uur fietsen, zodat ik weer een flink eind kan fietsen. Onze fietsen gaan we op vakantie sowieso nodig hebben, als dat geen goede motivator is!
(de mooie foto bij dit bericht werd gemaakt door Meneertje Mertens)
