Satur9Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Het stond in de sterren geschreven. Vorige week Hüsker Dü bij de favoriete albums, Bob Mould stond ook in mijn 50-jaren lijstje, denk ik, en dan hoorde ik dit weekend If I Can’t Change Your Mind van Sugar op Radio I. Waar ik oprecht blij van werd.
Deze week dus, verplichte kost: Copper Blue van Sugar.
Wat was ik aangedaan, het is 30 jaar geleden al, toen ik hoorde dat Hüsker Dü ermee zou ophouden. Ik zat echt op een nieuw album van hen te wachten. Niet dus. Maar al snel had ik door dat het daar niet ophield. Bob Mould deed verder, Grant Hart deed verder.
Bob Mould brak solo niet veel potten, maar voor de singles van Copper Blue viel ik als een blok, en na al die tijd vind ik ze nog altijd even zalig mooi.
Zo heb je Helpless:
If I Can’t Change Your Mind, dat hier al vaker voorbijkwam maar het kan me niet bommen, het moet zo mooi maar niet zijn:
En dan heb je ook nog Changes:
Ik kan er niet echt veel over vertellen, maar voor mij gaat het altijd over hetzelfde: aanstekelijke, perfecte popsongs, die recht naar je hart schieten, verpakt in een flink laagje stevige muziek, het mag best lawaaierig zijn. Zalige brugjes en heerlijke achtergrondkoortjes zijn een pluspunt.
Een sleper als deze Hoover Dam mag er wat mij betreft ook zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=xbCSj_vhxSU
En ik sluit af met A Good Idea. Hoort iemand the Pixies of the Breeders? Iemand?
