Satur9Eerst en vooral: mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat het geluk en een goede gezondheid mag brengen.
Bij Samaja zag ik haar fuck-it-list, en ik moest er luidop om lachen. En ik dacht: dat moet ik ook eens doen. Bij deze dus: leek me een zeer gepast onderwerp voor nieuwjaarsdag.
Ik ben altijd een lijstjes-mens geweest, maar sedert ik ziek geweest ben, heb ik het een beetje gehad met alle bucket-lists. Het hoeft niet meer voor mij, ik voel het meer aan als een druk om bepaalde dingen te doen, te moeten doen. Een ander kan dat anders aanvoelen, daar heb ik geen probleem mee. Maar voor mezelf wil ik het niet meer. Ik ben compleet gestopt met mezelf op dat vlak enige druk op te leggen, ik doe wat ik graag doe en voor de rest zie ik wel.
En dan is deze fuck-it lijst best wel leuk. Wat ik echt, écht niet meer wil doen of hoef te doen van mezelf. Het is een goed voornemen gelijk een ander.
Skydiven/bungeejumpen/parachutespringen. Allemaal heel avontuurlijk en al, maar ik heb hoogtevrees en ik mag er niet aan dénken dit te doen. Neen, danku. Op vakantie in Le Puy heb ik eens geprobeerd die hoogtevrees een kopje kleiner te maken, maar dat is jammerlijk mislukt. Dus het zal blijven wat het is.
Mijn rijbewijs halen. Ik heb nog steeds geen rijbewijs, en het zal er nu niet meer van komen ook. Het is soms problematisch, ik ben soms afhankelijk van anderen, ik heb er onlangs een job door gemist, maar het zal nu niet meer veranderen. Ik zie echt niet goed genoeg, naar mijn aanvoelen. Een jaar of 10 geleden zei een oogarts dat ik nog net zou kunnen, wegens nog 45% zicht. Maar naar mijn eigen aanvoelen kan het niet meer. Geen dieptezicht, moeite om verkeersborden te lezen, te slecht zien in het duister/donker… nope. Won’t happen anymore.
Op skiverlof gaan. Eentje dat ik deel met Samaja. Het zegt me niks. Kou en nat. Ik heb het als jonge tiener eens gedaan, en ik vond er zeer weinig aan. Doe mij maar lekker warm verlof.
Merkkledij kopen. Zelden gedaan, ik vind het het geld niet waard. Ik geef mijn geld liever uit aan andere dingen. En de laatste jaren koop ik ook maar weinig kledij meer, met dat ik steeds meer voor mezelf maak. Veel leuker is dat! Ik ga niet zeggen dat het goedkoper is, want dat is het zeker niet altijd, maar het geeft toch veel meer voldoening.
Meegaan in de druk-druk-druk ratrace. Ik heb er geen zin meer in. Ook sedert ik ziek geweest ben. Ik had het ervoor al moeilijk met de ratrace en kon er moeilijk in mee, en nu wil ik het gewoon helemaal niet meer. Het is het niet waard. Het kost teveel energie die ik niet heb. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen. Het interesseert me niet meer. Het staat me tegen. Laat mij maar met mijn kleinkind een half uur onderweg zijn naar de apotheker 250 meter verderop, en onderweg elk plantje, elke platgetrapte kauwgum op het plankier en elke passerende wagen bekijken. Daar heb ik veel meer aan.
Een boek dat ik niet leuk vind, uitlezen. Ik deed dat vroeger wel. En het kost me nu ook nog moeite om te stoppen. Want misschien wordt dat boek nog wel leuk. En indien niet, het is toch zonde om een gekocht boek niet uit te lezen? Maar neen. Het is zonde om je tijd te verdoen aan tegen je zin een boek uitlezen.
On that note: moeilijke boeken lezen. Of klassiekers die ik saai vind. Dat is er wel eentje waar ik het écht moeilijk mee heb. De laatste tijd lees ik vaak makkelijke pulp-lectuur, omdat dat mijn mood wat opvijzelt en het vlot gaat. Maar eigenlijk schaam ik me daar wat voor en vind ik dat ik boeken moet lezen die mooi staan op mijn lijstje. Maar, dus: fuck it. Ik lees pulp als ik dat wil.
Naar het TV-nieuws kijken (*). Ik word depressief van het TV-nieuws. En ik vind dat me allerlei nieuws opgedrongen wordt. In hun volgorde, samengevat zoals zij het zien en zoals zij het willen. Dan lees ik liever het nieuws in de (online) gazet. En ja, dan lees ik wellicht niks wat buiten mijn bubbel, mijn comfort-zone valt. En misschien is dat niet goed. Niet goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling en mijn engagement en al. Maar het is wel goed voor mijn gemoedsrust.
On that note bis: TV kijken, behalve als het over koers gaat. Ik krijg het gigantisch op mijn heupen van alle troep die ik door mijn strot geramd krijg, troep waar ik niet om gevraagd heb. Trailers van programma’s die me niet interesseren, reclame voor Ketnet en Studio 100, reclame tout court. Ik word er doodzenuwachtig van, dus doe ik het niet meer.
Marie Kondo-en, de-clutteren, kuisen. Mijn huis is opgeruimd, het is niet echt proper, er staat veel rommel. Maar hey, that’s me. Ik kuis niet graag, ik ruim wel graag op, we geraken niet tot aan het containerpark, en ik heb graag veel gerief.
Altijd de deur opendoen als er gebeld wordt. Ik ben dat echt beu, hoe dat hier gaat. Onlangs belden dezelfde mensen 4 keer op een namiddag/avond aan, omdat we nog niet open gedaan hadden. Waarom? Om iets te verkopen. Iets wat ik toch niet wil. Laat me met rust!
(*) Ik heb het hier over het VRT-nieuws. Over het vtm-nieuws hebben we het zelfs niet, daar heb ik nooit naar gekeken. En ik kijk wél naar het AVS-nieuws. Online. Want TV Vlaanderen biedt AVS zelfs niet aan. Onnozelaars.
Awel, ik zit hier ook te lachen gij se rebel 🤣😂. Gelijk heb je 😜😉
Het is eens iets anders hè 😀
Ik kijk ook geen tv nieuws om dezelfde reden en ik lees ook geen kranten, ook om dezelfde reden maar ook omdat het op mijn systeem werkt dat ze altijd van die clickbait titels gebruiken en het hele artikel dan amper iets met de titel te maken heeft. Lees trouwens ook liever pulp in plaats van me door zo’n zwaar boek te worstelen.
Ha ja, die clickbait titels, daar had ik nog niet eens aan gedacht. Helemaal met je eens!
Zo handig zeg, moet ik zelf geen fuck-it list schrijven 😀
Behalve dat laatste punt (ik doe – om diverse redenen – wel altijd de deur open), zijn alle zaken die je opsomt, ook zo erg bij mij van toepassing, met dezelfde reden en al.
Da’s wel zeer handig 🙂
ik naar geen tv nieuws omdat dat op slechte uren valt…da’s etenstijd, bedtijd enz., midden in de rush. Maar ik luister in wagen wel naar radio nieuws en lees online kranten. ‘k heb niet het gevoel dat me iets opgedrongen wordt.
skivakanties, probeer ik ook al jaren af te wenden met succes maar ik vrees dat ik er aan zal hangen in de toekomst omdat Jan de kindjes toch wel op jonge leeftijd het wil aanleren (ik heb pas als volwassene leren skiën en heb dus nooit mijn angst overwonnen).
Ik haat ook kuisen en opruimen. Dus enkel nodig wanneer ik nerveus wordt van de rommel (toch wel frequent) of wanneer hygiëne onder druk zou komen te staan.
Op de radio vind ik het nieuws ook nogal drammerig wegens teveel herhaling. Maar beter verteerbaar dan op TV.
Courage met het skiën 🙂
Opruimen vind ik zo erg niet, omdat het anders ook te druk wordt in mijn hersenen. Maar ik kan soms echt jaloers zijn op mensen die graag kuisen. Dat moet toch gemakkelijk zijn, als je dat graag doet.
“Laat mij maar met mijn kleinkind een half uur onderweg zijn naar de apotheker 250 meter verderop, en onderweg elk plantje, elke platgetrapte kauwgum op het plankier en elke passerende wagen bekijken.” ♥
Zo raar dat je met 45% zicht “nog net” zou kunnen rijden, dat lijkt mij keiweinig! Als je beschrijft waar je moeite mee hebt, lijkt het mij vooral een veilige beslissing om niet met de auto te rijden eigenlijk.
Dat uitlezen van slechte boeken, dat is ook een moeilijke bij mij. Je weet maar nooit he, dat het toch beter wordt. Terwijl eigenlijk, vaak kan je het al raden he, dat dat toch niet gaat gebeuren.
Trage tijd met de kleinkinderen, we genieten ervan 🙂
Een tijdje later moest ik voor het werk op medische controle naar de oogarts. Daar klonk het toch wel anders. Eerst wilden ze de test eens opnieuw doen, ze dachten dat er iets mankeerde aan hun toestel. (ik dacht van niet, maar goed). Daarna was het: “Huh, jij rijdt toch niet met de auto hè”. Ik kon hen geruststellen. Ging er wel een beetje depri naar buiten. Ik belandde nog later eens bij een andere oogarts in hetzelfde ziekenhuis. Dat was een dame die volgens mij al tegen pensioengerechtigde leeftijd was. Die moet dus al veel tegengekomen zijn. En die ging van: goh, gij ziet toch wel slecht hè. En nog astigmatisme ook. Amai, zo erg. Ik werd er ook depri van en moest er een paar dagen van bekomen.
En ’t is waar. Over het algemeen wéét je gewoon dat een boek niet meer goed gaat worden. En toch is het moeilijk om te stoppen.
Mja, dat kan ik mij wel voorstellen. ’t Is nooit fijn te horen dat er dingen aan je lijf niet mankeren, al zeker niet in termen van “amai, zo erg”. Hopelijk valt het in het dagelijkse leven nog mee (je oog voor mooie beelden is alleszins nog intact 😉 ).
Ik ben het zo gewoon, heb nooit anders gezien, en heb wel wat technieken en “truukjes” om ermee om te gaan. Maar ik heb er bijvoorbeeld een bloedhekel aan om ergens alleen voor een eerste keer te komen. Als we ergens voor de eerste keer binnengaan, en we zijn samen, moet Meneertje Mertens altijd als eerste binnen, zodat ik kan volgen. Onlangs was ik in een ziekenhuis waar ik nog nooit geweest was, en dat viel niet mee. Maar dan vraag ik hulp hè 🙂 Bedankt voor het compliment!