Satur9Woensdag 17 juli
We vertrekken nog voor zonsopgang uit Roquecourbe. Wat later dan die vorige vroege ochtend, rond 5u. We rijden naar Lavaur, richting Toulouse, een 50-tal kilometer. Dat gaat vlot en zonder problemen. Kleine wegen, donker, maar ook geen verkeer. Als we tegen Lavaur een grote weg opdraaien, is er wel wat verkeer. Frankrijk wordt stilaan wakker. Lavaur is een te grote stad naar ons goesting en dicht tegen aankomstplaats Toulouse, dus rijden we een stukje terug. Daar proberen we een paar plekjes uit maar de satelliet wil niet mee. Uiteindelijk houden we halt op een plekje bergaf, vlakbij Saint-Anatole (een gehucht behorend tot Giroussens in de Tarn), ze zullen hier wel voorbij sjezen maar hebben zo wel een rustige dag in het vooruitzicht. (we hielden ook halt bij een camper waar vanalles opgezet was wat wees op een aanstaand feestje, en in dat soort dingen hebben we – asociaaltjes als we zijn – eigenlijk echt geen zin).
Ons uitzicht voor vandaag.
Zoals we verwachtten is het een heel rustige dag. We maken een wandeling tot aan het kapelletje en het kerkhof, we zien dit liggen vanop de weg en Google Maps zegt dat het niet moeilijk is om er te geraken.
De pastoor en zijn vrouw zijn een spandoek aan het ophangen (niet voor de Tour, maar voor een bezinningsdag binnenkort), en kibbelen een beetje. We slaan een praatje met de vrouw, die verrassend veel van de koers kent (ze kent zelfs Gent-Wevelgem!), en geïnteresseerd is in wat we doen. Ze vraagt of we een rondleiding willen in de kerk, we stemmen toe (en denken heimelijk, god in de hemel, waar zijn we aan begonnen), maar haar uitleg is kort en interessant, en ze houdt ons maar een kwartiertje bezig. In Vlaanderen had ik dit klef gevonden, en sterk ruikend naar de KVLV (al op voorhand mijn excuses als ik hiermee iemand beledig), maar deze mevrouw is verfrissend in haar enthousiasme en de kneuterigheid is aandoenlijk.
We beginnen met de uitleg over een boom meegebracht door een pelgrim, een boom die hier zeldzaam is.
Mevrouw vertelt ons ook over de Werkelijke Tegenwoordigheid van de Heer met het rode lampje dat altijd brandt, maar dat nu niet brandt wegens dat ze geen mensen verwachtten en dat ze het alleen doen branden als er mensen verwacht worden.
Schattig toch?
Er is ook een muurschildering, maar die ruimte wordt gebruikt als opslagplaats eigenlijk.
Daarna gaan we nog eens rondkijken op het kerkhof.
Mevrouw vraagt ons nog eens langs te komen om iets te schrijven in haar “livre d’or”. Tegen dat we terugkomen van het kerkhof, is ze verdwenen. We gaan op zoek naar de “ancienne école” waar we haar zouden moeten vinden, en inderdaad, aan de overkant is een woning met een gezellige tuin, en ze komt de deur uitgespurt met haar “livre d’or”. Wat een soort veredeld plakboek blijkt te zijn, maar het is uiterst charmant, met uitleg over en pluimen van de uil die in de klokkentoren huist en al. Ik haal mijn beste Frans boven om een woordje van dank neer te schrijven, waar we van haar moeten bij schrijven dat we uit Gent, België komen en hier zijn voor de Tour de France. Toch wel een fijne ontmoeting.
We keren terug naar de camper en kijken naar een herhaling van Vive le Vélo (zo pikken we er af en toe eentje mee), warmen wat meegebracht eten uit de diepvriezer op, en wachten op ons gemakje op de koers. De wind komt toch weer opzetten, en beetje per beetje laat Meneertje Mertens de vlaggen weer verdwijnen. Ze pakken teveel wind. De coureurs passeren aan hoge snelheid. Dat hadden wel verwacht, en dat was eigenlijk ook best wel imposant om te zien. Deze keer vertrekken we ook voor de koers gedaan is, het is een sprintersrit en veel zal er toch niet te zien zijn.
We rijden richting Lavaur, waar de weg afgezet is. We nemen een andere afslag op de rotonde, en krijgen er zo 25 kilometer bijgelapt. Maar liever 25 kilometer extra dan een half uur in de zon staan bakken aan een rond punt. Want ondertussen is het heet geworden. Het wordt stilaan nodig om te tanken. Alarmniveau is nog niet bereikt, maar we komen maar geen tankstation tegen, dus beginnen we toch een heel klein beetje te stressen. Ik ga via Google op zoek naar een tankstation, en vind er eentje op onze voorziene route. En daar blijkt dus, in dat kleine tankstation, dat de diesel op is. Op. Geen diesel. OK dan! Een volgende tankstation bevindt zich gelukkig ook op onze route, en dat is een groot tankstation, waar we kunnen tanken. Wij blij. Niet dat we zo snel zonder zouden vallen, maar een mens is graag gerust, niewaar. We rijden verder door glooiende graan- en zonnebloemvelden, over behoorlijk grote wegen.
Rond 20u komen we aan op onze camperplaats in Rieux-Volvestre, aan de Garonne. We nemen er het laatste plaatsje in (we hadden gereserveerd), dit is de eerste keer dat we op een camperplaats van Camping Car Park staan die volzet is. Na ons kwam nog iemand toe die ook gereserveerd had, maar bot ving. We vragen ons af waarom je dan moet reserveren… maar we zien wel waar het systeem faalt. Uiteindelijk kan de mens zich ergens tussen zetten. Morgen zijn wij om 6u weg, dus dan kunnen zij verhuizen naar waar wij stonden. Er staan veel verschillende nationaliteiten, we zien Noren en onze buren zijn Slovenen. En ook veel (water)sportende mensen. We gaan de camperplaats nog eens verkennen (hoe moeten we vertrekken morgenochtend? waar kunnen we nog lozen?) en zoeken de Garonne eens op.
Mooi, een beetje smoezelig maar dat hebben we graag.
We vinden het niet echt tof op deze camperplaats, en onze Sloveense buren maken heel veel lawaai. Gelukkig vallen ze rond 22u stil, en kunnen we toch rustig slapen.
Donderdag 18 juli
Rond 4u30 staan we op, rond 5u30 vertrekken we. Het begint licht te worden. We gaan nog lozen, en vertrekken dan richting Pau.
Pau is het verste punt van onze reis, daarna keren we (met wat omwegen) terug. We hebben ongeveer 150 kilometer voor de boeg. Het rijden gaat over het algemeen heel vlot, we krijgen veel mooie en grote wegen voorgeschoteld. Onderweg regent het een klein beetje. Het is ook frisjes, maar daar moeten we van genieten, want vanaf morgen wordt het alleen maar warmer en warmer. Af en toe worden er verbindingen gemaakt, en we belanden toch wel een paar keer op een (heel) klein baantjes. Hoed u voor wegen in Frankrijk die eindigen met een letter. D32C… dat zijn meestal zo van die zeer smalle ondingen. Wegen met 3 cijfers: brede, comfortabele weg. Twee cijfers is al wat smaller. En met 1 cijfer kan echt heel smal worden. We weten dus meestal wel ongeveer wat ons te wachten staat.
Om 9u zijn we al aan een Lidl in de buurt van Pau. We doen op het gemak boodschappen, zodat we de komende dagen voorzien zijn van proviand. In de Lidl hebben ze toch wel wat minder keus dan in de Super U, en uiteindelijk gaan we nog snel naar een Super U anderhalve kilometer verder, om ons te voorzien van bidons water. Daarna trekken we naar het parcours. Ik, slimme, had gedacht dat we dat bergje bij Uzos zouden vermijden, maar ik had het lichtjes mis op, we rijden de berg op langs een kant waar het veel steiler is. Oeps. Hebben we toch even dat Pyreneeën-gevoel, ha! We belanden op het parcours, en zien maar weinig (of geen) gelegenheid om te staan. De weinige plaatsjes die er zijn, zijn al ingenomen. Tot iemand ons teken doet dat op een wei wat hogerop plaats is. En op die wei mogen we staan, er staan zelfs pijltjes waar je er moet oprijden. We gaan dus op de wei staan, bij de andere campers die er al staan. En we zijn content, want het is een goed plaatsje, in de gemeente Rontignon. Mooi uitzicht, goed zicht op de weg. Ergens verwachten we wel dat de boer nog wel eens langs zal komen om standgeld te vragen, maar daar zitten we niet mee. We vinden dat de mens in dat geval geen ongelijk zou hebben, en we zijn blij dat we hier kunnen staan.
Uitzicht vooraan bij de camper:
Uitzicht achteraan:
We staan vandaag echt in camperland!
We zien veel procontinentale ploegen passeren, Meneertje Mertens denkt voor training, maar dan begint het te dagen.
Het zijn vaak vrouwen Is er hier nog iets gepland? La Course? Ik zoek het eens op en ja, wijs wijs wijs, morgen vindt La Course hier plaats. De dames passeren hier 5x, in de voormiddag. En vandaag zijn ze aan het verkennen. We hebben dus wel onze bezigheid en we zullen ons niet vervelen! We kijken naar de rit van vandaag op TV, en gaan daarna een wandelingetje maken, de berg nog wat verder op.
We maken wat foto’s, en genieten van de sfeer die er hangt. Vanaf een uur of 5 komen er weer meer campers aan, die wellicht van op het parcours van vandaag vertrokken zijn. We zijn blij dat we hier al staan en kijken al keihard uit naar morgen. We eten een boterhammetje, potteren nog wat rond, en gaan nog wat buiten zitten om naar de zonsondergang te kijken. Zoals verwacht komt de propriétaire langs om 10 euro te vragen. En passant hoor ik nog hoe we hier morgen het makkelijkst weg kunnen geraken (we verwachten ons wel aan veel vertraging) en ook dat we hier ook tot zaterdag mogen staan als we willen.
Het wordt sneller dan verwacht redelijk stil in camperland, en we gaan slapen. We popelen al voor morgen, het wordt leuk!
