Verhalentrommel – aflevering 5

Zoals beloofd is het op zondag verhaaltjes-dag. Jij geeft mij 3 woorden of foto’s, ik geef je een verhaaltje terug. Fictie, non-fictie, magisch-realistisch, nihilistisch, defaitistisch, escapistisch, pointillistisch, stilistisch, helemaal niet statistiekistisch want daar ben ik niet goed in, leutig, uit de lucht gegrepen, identificatie met mezelf, geknipt voor mij en jou… zoveel mogelijkheden als er sterren in de Melkweg zijn.

Vandaag de 3 woorden die ik kreeg van Le Petit Requin: sneeuw, Lausanne en petrolblauw.

(dit is eigenlijk meer de aanzet tot een verhaal, dan echt een goed verhaal. ik stak er niet echt voldoende tijd in om het uit te werken)

In het station Brussel Zuid stapt Ella op de Thalys naar Lausanne. Ze verheugt zich op de lange treinrit, dit is heerlijk ouderwets reizen. De kerstsfeer geeft haar een warm gevoel, ze kijkt uit naar de sneeuw en de lichtjes. Zo’n lange treinreis midden in de winter geeft haar nog meer een knus gevoel: lekker door het koude landschap reizen terwijl ze een hele tijd niet buiten hoeft te komen. Ella heeft heeft afgesproken met haar vriend Godwin, die in Lausanne woont. Ze gaan samen de kerstdagen doorbrengen en oud en nieuw vieren, en tussen beide feestdagen in gaan ze naar een manche van de wereldbeker schansspringen in Engelberg kijken. Ze heeft er wekenlang naar uitgekeken. In minder drukke tijden kunnen ze makkelijk wel eens een weekend samen doorbrengen. Er is altijd wel een excuus: een verjaardagsfeestje, een doop, een jubileum. Maar werk en stage strooiden de laatste weken roet in het eten, het was erg lang geleden dat Ella en Godwin elkaar gezien hadden.

Ella installeert zich op haar plekje, ze heeft zichzelf goed voorzien met een kussen en een dekentje. Ze heeft een boek mee en haar bullet journal, en podcasts op haar telefoon. Podcasts zijn ideaal om de tijd te verdrijven eens de reis wat gevorderd is: zo kan ze naar de mooie landschappen kijken en ondertussen naar haar favoriete onderwerpen luisteren.

Al snel vertrekt de trein uit het Brusselse station. De trein rijdt geruisloos en snel, en het duurt niet lang voor de Franse grens achter de rug ligt. Ella werkt haar bullet journal bij, en geniet ondertussen van het voorbijsnellende landschap. Ze sms’t wat over en weer met Godwin. In Parijs volgt nog een langere stop, maar daarna gaat het weer keihard vooruit richting Zwitserland. De bergen doemen op, er ligt steeds meer sneeuw. Ella schakelt over naar haar podcasts, zodat ze haar ogen de kost kan geven en ze geniet intens van de feeërieke landschappen, van de bergen en het winterse gevoel. De voorlaatste stop van de Thalys is in Genève, een half uurtje later volgt Lausanne. Voor de trein Genève bereikt, gaat Ella nog eens naar het toilet.

Na de stop in Genève doet de treinconducteur nog eens zijn ronde. Hij merkt op dat het toilet in de wagon van Ella bezet is, en dat ze haar plaatsje verlaten heeft. Hij gaat tot het einde van de trein, en keert terug naar zijn hokje. Bij zijn terugkeer merkt hij dat het toilet nog steeds bezet is, en dat hetzelfde plekje nog steeds leeg is. Hij trekt een wenkbrauw op, maar goed, het kan. Eens terug in zijn hokje gaat hij nog even zitten, hij heeft nog een kwartiertje. Hij kijkt naar het meer, dat elke dag en elke minuut anders van kleur is. In de vallende duisternis krijgt het een prachtige, intens donkere, petrolblauwe kleur.

Als de trein halt houdt in Lausanne, staat Godwin op het perron te wachten. Mensen stappen van de trein, zeulen koffers en bagage mee, begroeten elkaar enthousiast. Godwin kijkt rond, maar ziet Ella niet. Hij wacht, en wacht, maar Ella komt niet. Hij stuurt haar berichtjes, maar ze antwoordt niet. Uiteindelijk klampt Godwin de conducteur aan, bij wie meteen een alarmbelletje gaat rinkelen. Het rode lichtje boven het toilet, de lege plaats met het kussentje en het dekentje en de spulletjes. Hij stapt terug op de trein, en vindt alles zoals het was toen hij zijn ronde deed: lege plaats, en toilet met bezet-lichtje. Hij klopt aan, vraagt of daar iemand is. De stilte is onheilspellend. Hij klopt nog een paar keer aan, en haalt uiteindelijk zijn loper te voorschijn. Hij opent de deur en… het toilet is leeg. Geen Ella. Niemand. Niks. De conducteur krabt in zijn haar, denkt diep na, maar kan niet veel bedenken. Hij keert terug naar Godwin, en vertelt wat hij zag. Godwin begrijpt er niets van, en de conducteur al evenmin. Samen stappen ze op de trein om te kijken of de spulletjes aan de lege plaats van Ella zijn. Godwin herkent meteen haar dekentje en bullet journal, de conducteur zoekt in haar bagage naar haar portefeuille en vindt Ella’s identiteitskaart. Hij belt de politie, die al snel ter plaatse komt en meteen een onderzoek start.

Godwin wordt meegenomen naar het politiebureau en urenlang ondervraagd. Hij weet van niets. Begrijpt niet wat er gebeurd is. Is in shock. Waar is zijn vriendin, in godsnaam? Wat kan er gebeurd zijn? Na vele uren ondervraging mag Godwin naar huis, onder voorwaarden. Hij mag het land niet verlaten, en moet zich steeds ter beschikking houden voor mogelijke vragen. Hij keert terug naar zijn appartement, waar Esmée op hem wacht. Samen gaan ze een paar dagen later naar de wedstrijd van het schansspringen in Engelberg.

De foto onderaan dit bericht is van Le Petit Requin, de omslagfoto vond ik op flickr en is van Matthieu Valentin.