Satur9Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Vandaag: Ocean Rain van Echo and the Bunnymen.
Onlangs hoorde ik Echo and the Bunnymen uitgebreid terug in Thirteen Reasons Why, een serie waar ik heel graag naar gekeken heb. Maar de iets oudere medemens onder ons, en zeker de zwartzak, kent Echo & the Bunnymen al heel lang.
Van in 1984, of misschien zelfs al eerder. Ik leerde hen in ieder geval kennen in 1984 met Ocean Rain, het album was snel in mijn bezit en de eerdere albums volgden prompt.
Want zeg eens, we kan er mooier zingen over komkommers en bloemkolen dan stoute muil Ian McCulloch?
Op dit weids geproduceerde album valt het me steeds weer op hoe elke muzikant zijn plaatsje in de spotlights krijgt, naast de vele prachtige strijkersarrangementen.
Het album is een collectie heel sterkte nummers, waar niet één nummer als minder goed te categoriseren valt, maar sommige nummers dan nog een stuk boven het maaiveld uitsteken.
The Killing Moon bijvoorbeeld, is er een beter Echo and the Bunnymen nummer?
Welja, titelnummer Ocean Rain misschien?
Als uitsmijter nog Seven Seas, met een intro waarvan mijn hart altijd een slagje sneller slaat, een refrein waar ik vrolijk van word, en een filmpje waar ik ronduit moet bij lachen.
