Satur9Tijdens de 40 dagen bloggen reserveer ik mijn dinsdagse blogbericht voor een rondje jatten. Gepikte ideeën, die vind je hier. Ik lees bij andere deelnemers, ik kijk eens rond op hun blogs, en ik pik wat ik leuk vind om zelf eens te doen.
Ik zag deze op de blog Ditjes en Datjes, en ik wist, yep. Moet ik eens doen. Dingen waar ik écht slecht in ben. Maar echt, serieuze dingen zo. Waaraan niet veel goed te praten valt.
Vergeten en vergeven
Ik ben een schorpioen, en dit is echt een schorpioenen-trekje. Ik kan heel moeilijk vergeten en vergeven. Soms kan ik eerder vergeven, maar vergeet ik nooit. Soms blijft het gewoon smeulen en gisten vanbinnen in mij. Dat gaat niet over kleine dingen. Dat gaat over grote dingen. Belangrijke dingen. Dat kan jaren aanslepen. Wat zeg ik? Decennia. Als je kei-, maar dan ook keihard op mijn tenen getrapt hebt. Of, veel erger nog, op mijn hart getrapt hebt. Me pijn gedaan hebt. Me geraakt waar het pijn doet. Mijn kinderen geraakt hebt. Dan wordt dat bijgelegd, maar dan blijft dat bij mij smeulen. Ik zeg er niets meer over hoor, oh neen. En iedereen denkt dat het vergeten en vergeven is. But it’s not. Het smeult, daar binnenin mij. Een heel slechte eigenschap, ik weet het.
Ruzie maken
Ik kan dat niet, ruzie maken. Heeft te maken met dingen die in mijn jeugd gebeurd zijn, dat weet ik wel. Ik kan in mijn binnenste hele litanieën afsteken. Speeches houden van hier tot ginder. Maar als het er echt om draait, als het echt stuift? Niet over banaliteiten hè. Over belangrijke dingen. Dan klap ik dicht. Krijg ik niks meer gezegd. Tot mijn eigen grote frustratie. En tot mijn eigen ellende ook. Want soms eens gewoon ruzie maken dat het knalt, dat zou veel beter zijn dan alles te internaliseren. Maar het lukt me niet. Spijtig genoeg.
Piekeren
Ik ben een piekerdoos eerste klas. Muggen en olifanten en zo. Molentjes in mijn hoofd die niet van ophouden weten. Aaaargh. Zot word ik er bij momenten van. Maar het houdt niet op. Combineer dat met de twee vorige zwakheden, en je krijgt nogal wat, daarboven, in mijn hoofd. Jeetje mina.
Procrastination is my middle name
Ik doe niet liever. Uitstellen. En ondertussen piekeren over het feit dat ik uitstel. The vicious circle of hell. Met periodes gaat het beter. Met periodes gaat het slecht. Ik wéét dat het fout is, terwijl ik bezig ben. Maar ik krijg mezelf niet zover.
Voila. Minpunten op een rijtje. Het is wel voldoende zo, vind ik.
#40dagenbloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
PS: Ja, echt wel superhandig, dat letterbord, als ik geen idee heb welke foto te gebruiken.
Na een paar pogingen op te schrijven waar ik slecht in ben, ben ik gestopt. Daar ben ik kennelijk slecht in 😉
Hihi 🙂
Ik ben waterman, maar dat uitstellen, dat kan ik ook!
Vergeven kan ik wel, vergeten is vaak wat anders.
Wel een leuk gepikt idee! 😉
Het is eens iets anders hè 🙂
Uitstellen, schijnt iets des mensen te zijn…