Dagboek na de bestraling – 1 week

Ik voelde me na de bestraling zo mottig, dat ik dacht, god ja, ik doe er nog een week dagboek bij. En hopelijk voel ik me na die week beter. Gedeelde smart is, euh? Hoe ging die nu weer?

• Dag 1. Dinsdag, Janna-dag. Goed hè. De bestraling is voorbij, maar de Janna-dagen nog niet. Ik ben jarig vandaag, en Janna komt me kidnappen. Ik voel me nog redelijk, trouwens. Hetzelfde als de laatste week tijdens de bestraling: wat ongemakkelijk gevoel, ik voel mijn slokdarm en maag, maar niet echt veel klachten. Pijn aan mijn borst, ja, comme toujours. Om 11u15 komt Janna me oppikken, en Florian en Lili blijken er ook bij te zijn. Waar ze me naartoe ontvoeren, géén idee. Ik blijf het domweg niet weten tot ik er met mijn neus zowat opsta: aaaaah, het appartement! We bekijken samen het appartement, Florian meet wat op, Lili gilt de boel bij elkaar want het galmt zo heerlijk in die lege ruimtes en daar houdt ze van. Galm en echo. Zot kind soms, echt. Daarna gaan we Flor en Lili thuis afzetten, en gaan Janna en ik eten in de Wunderbar. Erna lopen we op ons gemak rond in de Direkteurswoning. Veel kijken, niets kopen. Nog eens naar de goedkopere designwinkel, en naar huis. Ik breng de rest van de namiddag in de zetel door, krijg enorm veel verjaardagswensen. Zalig.

• Dag 2. Op woensdag ga ik opnieuw naar het ziekenhuis. Op bezoek bij Marleen, wat de vorige keer fout liep doordat ik niet goed plande. Het klikt goed tussen ons, we babbelen erop los. We hebben ook veel om over te babbelen. En soms is er zoveel herkenning. Als haar dokter langskomt, ga ik ervandoor en ga nog eens langs voor wat informatie bij de borstkliniek. Waarna ik terugkeer bij Marleen. Tegen 12u30 ga ik op het gemak naar huis, nog eens langs de Hema voor een rolletje fotoplaktape en met de bus naar huis. Ik ben kapot. Maar echt: vreselijk kapot. In het doorgaan van het Sint-Jacobs naar het ziekenhuis voelde ik dat het fout liep, het was enorm lastig en mijn maag begon tegen te wringen. Ik raak dat gevoel niet meer kwijt: mijn maag doet pijn, en ik ben verschrikkelijk moe. In die mate dat ik in de namiddag een uur of 2 in bed kruip. Daarna voel ik me nauwelijks beter. Lies en ik maken weer samen eten: ik was en snij de groentjes, zij maakt klaar.
• Dag 3. Ik heb mezelf zo’n beetje uitgenodigd bij Farmaka voor mijn verjaardag: er is cava en taart, en veel gezelligheid en plezier. Wat kunnen we samen toch goed zeveren en lachen. De taart is lekker (dankjewel Carine), ik vind het fijn iedereen nog eens terug te zien. Mijn maag is niet goed: pijn, last. De taart gaat er gelukkig wel in. In de namiddag hou ik het bij mandarijntjes en water. Lies moet alleen koken, ik ben en blijf kapot. Heel erg moe ook, kan me nauwelijks wakker houden. Waarom slaap ik dan ’s nachts zo slecht, als ik overdag zit te knikkebollen en mijn ogen niet kan openhouden? Ik neem uiteindelijk een pijnstiller en dan is het wat beter.
• Dag 4. Na het eind van de bestraling had ik elke dag iets gepland, en dat was een beetje niet slim. Te veel. Vanaf vandaag zijn er lege dagen, en daar ben ik echt aan toe. Het waren allemaal leuke dingen, en ik heb ervan genoten, maar nu is het tijd om wat thuis te blijven. Rust, wat lummelen in huis, wat verder doen aan de shirtjes en spulletjes voor Lili. Vrijdag, zaterdag, zondag, maandag… niks gepland! Pas dinsdag heb ik weer iets te doen, en ik ben van plan om die lege agenda niet vol te plamuren. Deze keer sliep ik de afgelopen avond goed, maar lag dan midden in de nacht uren te woelen. Die slapeloosheid, er valt ook niet veel regelmaat op te plakken. Ik voel me nu eigenlijk even slecht als tijdens mijn dip tijdens te bestraling. Fysiek, vooral. Mentaal gaat het wel beter, omdat het nu toch voorbij is.
• Dag 5. Ik nam gisteravond een pijnstiller en een slaappil, en ik heb begot 12 uren geslapen. 12 uren! Wel 2 keer wakker geworden, maar maakt niet uit. Het was bijna 8u toen ik wakker werd. En ik voel me een ander mens. Ik voel weer hoe belangrijk slaap toch is. De last aan mijn maag is ook wat minder, ik voel me stukken beter. We gaan nog wat boodschappen doen, en Meneertje Mertens vertrekt daarna voor een evenement (of zoiets) van het werk in Tubize. Ik ben van plan om te naaien, maar dat komt er niet van: in een aanval van binge watching kijk ik seizoen 13 van Grey’s Anatomy uit. Het naaien zal voor morgen zijn.
• Dag 6. Zonder slaappil gaat dat slapen heel wat minder. Een beetje na 3 ben ik wakker. Slapen lukt niet meer. Ik blijf nog liggen tot 5u30, maar dan geef ik het op. Koffie en ontbijt. Mijn maag lijkt normaler, maar mijn slokdarm doet weer pijn. Aaaargh. Och ja. Ooit is het voorbij. Ik kijk naar seizoen 14 van Grey’s Anatomy. Niet te snel, want er zijn nog niet veel afleveringen! Ik maak kleertjes voor ons klein konijn. Een legging, een rokje. De rekkers erin steken is voor morgen. Ik brei, ik ben begonnen aan de tweede versie van de zwarte trui in alpaca. Breien en binge watching, het is een ideale combinatie, dat breien gaat me nogal vooruit. Het loopt als een tiet, mag ik die uitdrukking eigenlijk nog gebruiken? De grote last aan mijn maag en slokdarm lijkt voorbij, het beperkt zich nu weer tot een simpel onaangenaam gevoel en wat meer pijn bij het slikken.
• Dag 7. Ik heb goed geslapen. Zonder slaappil! Dat was heel, héél lang geleden. Het lijkt me wel samen te gaan met de afkoeling buiten: als het kouder wordt, slaap ik beter. Ik heb snel last van de warmte ’s nachts. Ik voel me dan ook vaak als een kacheltje. Heel warme handen. Heel warme voeten. In de voormiddag ben ik alleen thuis: ik geniet van de stilte (alhoewel dat relatief is, er wordt altijd wel ergens gewerkt hier), maak een shirtje waarvan ik vrees dat Lili haar hoofd er niet gaat door kunnen (foute stofkeuze), steek rekkers in de legging en het rokje, kijk naar mijn laatste aflevering Grey’s Anatomy. Als Meneertje Mertens thuiskomt, halen we onze boodschappen op en eten we daarna heerlijke croque monsieurs (met o.a. olijven en artisjokharten), ik maak nog een laatste shirtje voor juffie, en zoek een serie op Netflix om Grey’s Anatomy te vervangen.

Dat was een week post-bestraling. Na een week voel ik me eindelijk wat beter. Mijn borst doet nog altijd pijn, de ingewanden beginnen goed te beteren, de vermoeidheid blijft. Op dinsdag heb ik een afspraak op de sociale dienst in het ziekenhuis, en voor de rest van de week is er weinig gepland. Daar voel ik me goed bij: ik heb nood aan wat terugtrekken op mijn eiland om te herstellen, te recupereren en het slagveld te overschouwen. Reculer pour mieux sauter? Misschien, we zien wel.

Verwante Berichten:

• Dagboek van de bestraling – week 5 – THE END!
• Dagboek van de bestraling – week 4
• Dagboek van de bestraling – week 3
• Dagboek van de bestraling – week 2
• Dagboek van de bestraling – week 1