Satur9Nog een paar dagen, en Het Volk is niet meer. Een stukje geschiedenis dat verdwijnt, of toch verbannen wordt naar een ondertiteltje van een andere krant.
Waar is de tijd… dat een jongske ’s namiddags laat zijn ronde deed, al fluitend en roepend, om de extra edities na de dagelijkse Tour-rit aan de man te brengen. Waar is de tijd… dat je in de Forelstraat langs de drukkerij kon lopen en de persen in actie kon zien. Waar is de tijd… dat mijn grootouders zaagden dat er zo weinig in die gazet stond, maar ze toch bleven kopen. Omdat er zoveel streeknieuws in stond.
Nu, ik las het Volkske ook al lang niet meer (vroeger in het weekend nog wel eens bij mijn grootouders), maar ik vind het toch jammer dat het krantenlandschap weer wat verschraalt.
Mijn grootouders lezen ook Het Volk, ook al wonen ze in West-Vlaanderen, nooit begrepen. Ik durf al eens bladeren, maar veel vind ik er niet aan. Kranten zijn al een tijdje niet meer mijn ding.
Het Volk is zo’n beetje een ouwe-menskes-gazet 🙂 Allee ja, was, bijna. Ik lees nog altijd graag de krant, vooral in de winter als ik met de bus naar het werk ga. Dan weet ik wat gedaan.
Ja, dat was schitterend die drukpersen te zien werken als je door de Forelstraat reed. Door de afbraak van de oude drukkerij in Gent is al een groot stuk verloren gegaan.
Da’s waar Jurgen. Ik ben zeker niet de mens om te zeggen ‘vroeger was alles beter’, erger nog, ik ben daar allergisch aan. Maar soms is het echt jammer dat mooie dingen verloren gaan.