Satur9Een tijdje geleden ben ik gezwicht voor het fenomeen MP3-speler. Ik heb me een goedkoop klein brolding gekocht (10 euro, 128mb, meer moet dat niet zijn), en ik wissel regelmatig van MP3’s. Zo heb ik op de bus naast mijn gazet nu ook muziek (ik vind het altijd aangenaam me af te sluiten van het buspubliek, heel asociaal ik weet het, maar sociaal doen op de bus geeft alleen maar gedoe), en zo kan ik ook met aangename muziek naar het werk fietsen.
En daar zit hem wat ik niet snap. Ik kan het niet laten om mee te swingen met die muziek, op mijn fiets. Ik kan me nu eenmaal niet stilhouden. Je ziet heel veel mensen op de fiets met oortjes, en dan neem ik aan dat dat ook muziek is. Maar de meeste mensen fietsen als zoutzuilen. Het is net alsof die muziek hen helemaal onberoerd laat. Geen tappend handje kan eraf, geen beetje meewiebelen, geen tikkende voet bij het wachten voor het rood licht. Behalve eens hier en daar een uitzondering. En dat snap ik niet. Zo van die onbewogen mensen.
Soms zie ik mensen achter het stuur hun mond bewegen, en dan denk ik: moet da zien, die praat tegen zichzelf! En een half uur later valt dan pas mijne frank dat die mensen waarschijnlijk net hetzelfde doen als ik: luidkeels meekelen met de muziek op de radio. 🙂
Vroeger fietste ik met mijn walkman, die had radio, en als ze iets grappig zeiden op de radio moest ik altijd zo hard lachen dat de mensen op straat bekeken gelijk een zotin.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf m’n best doe om me een beetje in te houden en niet luidkeels te gaan meezingen. Maar af en toe eens fluiten of mee neuriën kan ik echt niet laten 😀
Ik zing mee. Zelf tijdens het lopen. Dat is wel de reden waarom ik het op de trein niet gebruik! 🙂
ik betrap me er soms op dat ik aan het meezingen ben
Dikke foei! MP3 op de fiets. Zo hoor je niet wat er zich afspeelt in het verkeer 😉
Nee hoor, ik ben voorzichtig. De muziek staat nooit zo luid dat ik het verkeer rond me niet meer hoor. Dan zou ik me niet op mijn gemak voelen, angsthaas die ik ben 😀