Satur9
Het (vorige dus) weekend bracht zoals gezegd een gezellig feest op een mooie indian summer dag, en daarbuiten heel veel rust, patronen knippen en plakken en overtekenen, en een pyjamaatje voor Lili. En ook wat moedeloosheid, ik weet dat 5 dagen niet veel is, maar ik heb er zo zo zo geen goesting in dat het me naar beneden trekt. Mijn allerliefste steun en toeverlaat smeert elke avond plichtsgetrouw en met veel liefde het bestralingsgebied in met bepanthol en nivea, bij bepaalde plaatsen zou ik hem soms willen sláán maar dat doe ik niet. Ik zaag alleen maar.
- Dag 20. Dinsdag, Janna-dag. De goesting is nog steeds ver te zoeken. Ik probeer wat muziek in te zetten om de luim te verbeteren, teken een patroon voor een T-shirt over en begin aan de testversie. Zomerkleren, beetje zot maar momenteel doe ik gewoon waar ik goesting in heb. Ik wacht op de pas-sessie bij het kleine mopje zodat ik verder pyjamaatjes, shirtjes en leggings kan maken. Heb een stapeltje mooie stofjes klaarliggen en ik heb er ook zin in. Een voordeel van ziek thuis te zijn: ’s middags kijk ik live naar de presentatie van de Tour de France 2018. Beetje saai eerst en met veel typisch Frans gekwek, maar de voorstelling van het parcours is interessant, en vanaf nu kunnen we onze vakantie echt beginnen plannen. Dat geeft me moed. Janna, Florian en Lili komen me halen om naar het ziekenhuis te gaan. Vandaag moet ik de dokter zien dus duurt het allemaal wat langer. Het mopje charmeert het wachtende volk. Terwijl ik binnen ga, gaan Janna en Florian koffie drinken en Lili haar banaan geven in de bistro. Voor de bestraling gesprekje met de verpleegster, doet altijd deugd. Het duurt allemaal wat langer nu wegens iedere keer een foto om zeker te zijn dat alles goed staat. Daarna nog een gesprekje en onderzoek bij de dokter, laatste keer tijdens deze bestraling. Ik krijg wat voorschriften mee om hier en daar wat pijn en ongemak te verzachten. Volgende afspraak met hem 6 weken na de bestraling. Hop naar huis, dikke kus aan het lieve wijfje, dank aan Janna en Florian, en weer een dag bestraling voorbij. Nog 4 te gaan.
- Dag 21. Op woensdag ga ik opnieuw met mijn nicht Carolien naar het ziekenhuis. En weer is het fijn babbelen met een lotgenote. Maar we gaan toch nog wel wat werk hebben om die meer dan 30 jaar in te halen. Dus we nemen ons echt wel voor om af te spreken, misschien kunnen we samen wel eens gaan wandelen. En ook eens afspreken met Corine erbij. Opnieuw wat onduidelijkheid bij de bestraling, maar allez, opeens is het wel duidelijk: alleen mijn rug wordt nog bestraald. De bestraling van mijn rug is jammer genoeg wel diegene waar ik het meeste last van heb. Voorlopig blijft het bij lichte misselijkheid, maar ook dat is niet echt fijn.
- Dag 22. Voor de bestraling nog eens langs bij Farmaka. Een beetje klaarheid scheppen. Ook die onzekerheid drukt op mijn gemoed. Er worden een aantal afspraken gemaakt, en ik neem me voor na de bestraling nog eens mijn licht op te steken bij de borstkliniek en de vakbond. Carine rijdt met mij naar het ziekenhuis. Ik ben blij dat we dat zo konden regelen. De gesprekjes met de verpleging zijn aangenaam, de bestraling gaat vlot en snel. Hoewel ik vind dat het nu lang na elkaar is. Bij mijn borst ging dat iedere keer in stukjes van 10 tot 14 seconden, nu heb ik het gevoel dat het meer dan een minuut duurt en vraag ik me af of ik niet spontaan ga ontbranden. Ahum. Terug thuis blijft de misselijkheid mij ambeteren, maar ik zet door en maak een leuk shirtje voor Little Miss Lili. Zodat ik het aangename gevoel heb iets gedáán te hebben. Heb het gevoel dat ik gloei na de bestraling, mijn handen zijn gelijk kacheltjes.
- Dag 23. De Houvast squad to the rescue! Chantal rijdt vandaag weer, ze kan het combineren met een boodschap die ze zelf moet doen in het ziekenhuis, dus dat komt goed uit. Vlot vlotter vlotst, stipt om 11u30 is ze er, om 11u45 ben ik in het ziekenhuis, ik zit nog niet goed en wel in de wachtzaal of ik mag al naar binnen. Ook de bestraling gaat vlot vlotter vlotst, en daarna neem ik al afscheid van één van de verpleegsters die op maandag niet werkt. Ik blijf dreigen dat ze gaan moeten zingen voor mij als ze me dinsdag nog laten komen, ik neem aan dat het dreigement wel zal helpen. Ik ga fysiek in slechtere staat het weekend in dan vorig weekend. Toen viel de last algemeen genomen nog mee, nu heb ik heel snel last van misselijkheid en ben ik erg moe. Een slaapmiddel zal voor wat broodnodige rust moeten zorgen.
- Dag 24. De laatste dag! Maar echt: de laatste dag! Collega Carine komt me oppikken. Een 20-tal minuten vroeger, wegens dat ik de dokter toch nog eens moet zien. Gaat vlot, we moeten niet erg lang wachten. Even alles overlopen, ik heb het goed gedaan, had ergens halverwege een (ook mentale) dip, maar nu voel ik me vrij goed. Vermoeid, wel. Pijn aan mijn borst, ook wel. Ontsteking van mijn slokdarm ligt op de loer, maar voorlopig blijft het bij wat irritatie. Idem wat mijn maag betreft: vaak wat misselijk, een wee gevoel, minder eetlust. Maar dat alles op een verdraagbaar niveau. De bijwerkingen kunnen nog tot een week na de bestraling echt aanhouden, daarna moet het beteren. De irritatie van de lijnen het snelst, de last aan mijn ingewanden kan het langst aanhouden. Daarna meteen door naar de bestraling, gaat vlot en snel. Afscheid van het verplegend personeel (zalige lieverds, ik ga ze toch wel een beetje missen), nog wat administratie regelen en afspraken maken. Tegen 12u30 ben ik weer thuis. Beetje verweesd wel: het wordt weer wennen aan “alleen” verder doen zonder de dagelijkse zorg.
Dus (met Ketnetstemmetje): ‘T IS GEDÁÁN!!
Bij deze nog eens een heel grote, hartelijke, warme dankjewel aan het legertje vrouwen dat mij naar het ziekenhuis reed: Jo, Corine, Carine, Janna (en Lili, en ook Florian ging mee!), Chantal, Veerle, Carolien, Donia. We hebben gebabbeld, getetterd, de wachtzaal opgevrolijkt, al dan niet over de borduur gereden, en het helemaal heel goed gedaan! Ook dank aan Hilde en Lies die me gezelschap kwamen houden en natuurlijk ook heel veel dank aan mijn eigen rots in de branding Meneertje Mertens.
Toekomst:
- half november intake voor revalidatie
- eind november controle bij de radiotherapeut
- ergens in december afspraak bij de gynaecologe
- begin januari start van de revalidatie.
- 3 maanden na het eind van de bestraling volgt een pet scan of een iets minder ingrijpend onderzoek (radiotherapeut en gyn gaan hierover overleggen, tegen de afspraak met de radiotherapeut weet ik meer)
We blijven dus nog wel even bezig. En thuis ook. Rustig herstellen en recupereren.
De foto bij dit bericht werd gemaakt door Luc Klinckaert. (klik maar eens op de link, op zijn flickr-account vind je veel mooie foto’s).
Fijn dat je hier vanaf bent!!!
Mee blij met jou dat dit achter de rug is! En goed gedaan van jou, met dan nog wel zoveel inspirerende en knappe blogs de hele tijd… chapeau!