Satur9
Het gaat vlot vooruit, maar het begint ook door te wegen. Nadat ik kan recupereren in het weekend, valt het begin van de week nog mee, maar tegen het eind van de week heb ik het wel gehad. Ik ben dus wel zo’n sukkelaar die last heeft van de nevenwerkingen van de bestraling, maar er worden dan ook 2 bestralingen gecombineerd, wat het zwaarder en m.i. een beetje onvermijdelijk maakt dat ik last heb van bijwerkingen.
- Dag 11. Dinsdag, Janna-dag. Het gaat heel vlot, en op een uurtje sta ik over en weer. De verpleegster merkt op: “is dat je dochter die met je mee is? Ze lijkt op je.” Het valt dus blijkbaar op. Daar ben ik content mee. Verder weinig te melden.
- Dag 12. Vandaag komt mijn nicht Carolien mij halen. En dat is best wel speciaal. We hebben elkaar al meer dan 30 jaar niet meer gezien. 33 jaar of zo. Zoiets. En dat is toch wel heel lang. We waren weer in contact gekomen via Facebook na het overlijden van een familielid langs vaders kant. Carolien was toen herstellende van borstkanker. Nog geen jaar later waren we lotgenoten. En wat doet het lot? Het brengt mensen bij elkaar. Carolien had me gezegd dat ze op woensdag vrij was om me eens te brengen, en daar hield ik dan rekening mee in mijn schema. Ze bracht een mooie orchidee mee, waarvoor dank, vrolijke kleuren in huis. We vertrokken wat vroeger en gingen iets drinken in de bistro van het ziekenhuis. Er was veel te vertellen, over onze jeugd en hoe we opgegroeid zijn en onze kinderen en onze familie… we zijn nog lang niet bijgekletst. We namen ons voor: we gaan nu geen 30 jaar wachten om elkaar terug te zien. Over de bestraling verder weinig te vermelden, die gaat z’n gangetje en ik onderga.
- Dag 13. Chaotische en vermoeiende dag. In de eerste plaats had ik een fuckup begaan van mijn schema, door te plannen zonder agenda erbij. Waarbij ik dacht dat 4 oktober donderdag was, en dat dus fout was. Gevolg: dubbele boeking op woensdag. Marleen is superlief en zegt meteen dat ik met mijn nicht moet doen wat afgesproken is, als je elkaar 30 jaar niet gezien hebt, dan moet dat volgens haar. Zij moet om de 3 weken naar het ziekenhuis, dus spreken we af dat ik de volgende keer op bezoek kom. Ik mail dan naar Veerle of ze me kan komen halen, maar krijg geen antwoord. In de voormiddag komt Meneertje Mertens vroeger naar huis van het werk, hij voelt zich niet goed. Hij kruipt een uurtje in bed, en zal me dan naar het ziekenhuis brengen. Terwijl hij slaapt, krijg ik telefoon van het ziekenhuis. De bestralingsmachine ligt in panne, of ik tegen 15u kan komen. Geen probleem. Ik meld aan Meneertje Mertens dat hij een flinke tuk kan doen. En ondertussen komt het ook in orde met Veerle, haar antwoord moet ergens onderweg vastgelopen zijn, ze had me wel gemaild dat ze een vergadering had en me niet kon komen halen. Geen erg dus, en dan ben ik ook en vooral gerustgesteld dat ze daar niet voor niets aan het ziekenhuis gaat staan. Om 15u kan ik naar de bestraling. En dat gaat vlot. ’s Avonds gaan we naar Ikea, balletjes / zalm eten voor Milan zijn verjaardag. Milan en Sara gaan nog even de winkel in, wij gaan recht naar huis. Ik ben kapot, vreselijk moe. Milan en Sara springen nog even binnen om zijn cadeautjes en 2 lattenbodems op te halen. Ik mail naar Corine, om onze afspraak van de dag nadien te wijzigen. We zouden in de namiddag samen naar een symposium gaan, maar ik zie dat compleet niet meer zitten. Veel te moe, ik zie me geen ganse namiddag op een stoel te zitten. Naar het einde van de week neemt het ongemak en de vermoeidheid toe, ik verlang naar het weekend en rust.
- Dag 14. Gisteren kreeg ik mijn uren voor volgende week, en het schema voor vervoer zit heel snel ik elkaar. Wat een luxe, wat een liefde. Vandaag rij ik met Corine naar het ziekenhuis. In principe zouden de lijnen getekend worden voor de bestraling vanaf woensdag (enkel borst, rug is dan gedaan, en een kleiner bestralingsgebied), maar uiteindelijk wordt besloten dat niet te doen. Er zijn maar 2 kleuren om te tekenen en die worden bij mij al allebei al gebruikt, het zou te ingewikkeld worden. Dit wordt uitgesteld naar volgende dinsdag. Komt goed uit. Zo kan Corine naar het UZ spurten en hopen dat ze op tijd is voor het symposium, terwijl ze anders hopeloos te laat geweest zou zijn. ’s Namiddag gaan we nog even naar de apotheker om een papier te vragen voor de hospitalisatieverzekering die moeilijk doet over het terugbetalen van medicamenten, en ook om Zyrtec (een generiek ervan) om de jeuk van de lijnen te bestrijden. Gouden tip van de verpleging op radiotherapie. Het helpt! Hoera! We gaan ook wat puddingskes en andere loddervoeding halen omdat ik steeds meer pijn krijg bij het eten, de siroop die ik voorgeschreven krijg, doet weinig. Boterhammen veroorzaken nogal wat overlast, warme voeding ook. Ik ga regelmatig eens afwisselen met een koel en zacht puddingske. ’s Avonds zeg ik ook een uitje af dat we zaterdag gepland hadden, ik zie de lange rit niet zitten en heb het gevoel dat ik mijn weekend echt nodig heb om wat te recupereren.
- Dag 15. Een leeg weekend, en dat is nodig. Ik ben vreselijk moe. Ik blijf ook heel slecht slapen. Op zaterdag doe ik niks. Koken hoeft niet, Lies springt in. We trekken onzen plan. ’s Avonds neem ik een slaapmiddel en ik slaap heerlijk en lang. Wat doet dat toch deugd. Op zondag doen we een paar boodschappen en gaan iets eten en that’s it. Ik naai een beetje, plak wat foto’s in het fotoalbum, brei wat… kleine dingen om bezig te blijven, maar meer zit er niet in. Op maandag komt collega Carine me oppikken, en we lachen samen wat af. Ze rijdt met een auto van haar schoondochter en kent die niet goed, dus deuren en ramen opendoen is een beetje een avontuur. En de radio krijgen we ook niet stiller. Goed voor een flinke portie vrolijkheid, we zijn er twee van dezelfde soort, we blijven graag lachen. Eerst een bezoek aan de dokter, waar ik leer dat ik tot en met dinsdag moet gaan (een dag langer dan ik dacht) en dat het niet zo is dat mijn rug vanaf woensdag niet meer bestraald wordt. OK dan. Een week langer slokdarm-miserie. Ach ja. Ik heb mijn voedingspatroon wat aangepast, en het is draaglijk. We zien wel. Ik weet nu ook dat een maand of 3 na de bestraling een scan volgt. De bestraling veroorzaakt ontsteking, wat de beelden op de scan vertekent, daarom moet er 3 maanden tussen de behandeling en de scan zitten. Na de dokter volgt de bestraling, maar daar valt weer weinig over te melden. Mijn lijntjes worden braafjes met stift bijgetekend om jeuk te vermijden. Morgen wacht een lange voormiddag met wat extra consultaties.
Ik dacht te kunnen schrijven: nog 1 week! Maar het is nog 1 week en 1 dag, er telde niks af vandaag. Laat het maar wat vooruitgaan, ik begin het stilaan vree beu te worden, om het op zijn Gents te zeggen.
