Satur9Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Vandaag een compleet obscuur album: At First Sight, Violets Are Blue van The Stems.
Eén raad: als je je kan vinden in mijn muzieksmaak, luister hier eens naar. You’ll be thrilled!
The Stems zijn een groep uit Perth, Australië. Paste compleet in mijn Australische obsessie. Ik hoorde ze voor het eerst met het titelnummer, in de Cover in Gent, een café waar we over de middag soms naartoe gingen toen ik op de Henleykaai naar school ging. Ik was compleet zot van dat nummer, kende het niet, en ging aan de toog vragen wat het was. En uiteindelijk maakte er iemand een cassette voor me met het album. Wat vond ik het zalig!
En ook nu nog, 30 jaar later. Ik blijf een sucker voor liedjes met compleet puberale liefdesteksten. Voor mooie melodieën. Voor rinkelende en rammelende gitaren. Voor ooooooooh en aaaaaaaaaaaah koortjes. Voor garage rock. Voor zalige hammond orgeltjes.
Laat ik maar eens beginnen met het nummer waar ik ze mee leerde kennen, met het titelnummer.
De filmpjes zag ik nooit eerder. Grappig hoe ze allemaal een beetje op elkaar lijken, de mannen van the Stems en the Hoodoo Gurus en the Church en zo.
Veel ongelukkige liefde bij the Stems, maar voor mij wordt het nooit triestig. Zo is Sad Girl zeer meezing-worthy:
Man with the Golden Heart heeft een zalige intro, een heerlijk orgeltje, een opzwepend ritme, alweer een fijne puberale liefdestekst, en een lekker refrein:
Het absolute prijsnummer voor mij blijft Mr Misery met een tekst zo depri dat ik er steeds van moet lachen.
Well I’m feeling like a weed in the garden of love
wat een prachtige opener is dat. Verder gaat het van:
Well I know love will never find me
Because no one wants to know Mr Misery
of deze:
I’m bad news when I open my mouth
I’m a lonely ghost in a haunted house
manic depression is my middle name
And people avoid me like the plague
De versie die ik ken van het album vind ik niet, dus moeten we het hiermee doen:
Een tijdje geleden heb ik de CD aangeschaft, via Australische import. Lang leve het internet! En nu is het album nog makkelijker te verkrijgen omdat het 30-jarige bestaan ervan gevierd wordt.
