Satur9We hadden uiteindelijk een erg bewogen vakantie, waardoor het verslag een beetje opgeschoven werd. In Frankrijk zelf omdat de middelen nogal beperkt waren, thuis omdat we nog wat moesten bekomen. Maar hier gaan we dan voor deel 2.
Deel 1 eindigde net voor de tourrit naar de Mont Ventoux. Daar pikken we weer aan. Het werd een erg drukke bedoening, die tourrit. Wellicht door het inkorten van de rit (de wind blies te gevaarlijk bovenop de Mont Ventoux, waardoor de streep 6km vroeger dan voorzien aan Chalet Reynard gelegd werd). Daardoor moest een deel volk beneden verhuizen, en wij dachten ook net beneden te gaan staan. Daarnaast was er nog iets wat we helemaal over het hoofd gezien hadden: 14 juli! De Franse feestdag! Iedereen thuis, iedereen tourrit gaan kijken. Ergo: véél volk.
’s Morgens hadden we nog even verkend met de auto, en toen zag het er allemaal goed uit. Rond de middag gingen we op pad. Zie je hem daar, in de verte, de kale berg?
Bij aankomst bleek er al behoorlijk wat volk te zijn, onze voorziene plaatsjes waren volzet, en er stonden auto’s voor. Na wat heen- en weergedribbel kropen we langs de overkant in het gras, waar we ook nog wat zeer welkome schaduw hadden. De mistral blies zonder genade, maar de zon scheen al even hard zonder genade. Gevaarlijk weertje.
Nog nooit eerder stonden we op zo’n drukke plaats op een tourrit te wachten. Waardoor we de mensheid in al haar glorie konden aanschouwen. Niet dat we daar vrolijker door werden. Een dieptepunt werd bereikt toen de publiciteitskaravaan zich op gang trok, en iedereen zich op de Vittel camionette stortte voor water en T-shirts.
We keken er met open mond en afgrijzen naar. Meneertje Mertens en ik hadden gelijkaardige toestanden al eerder mogen aanschouwen, maar dit overtrof toch wel alles.
We bekeken de publiciteitskaravaan, zagen de koplopers passeren, en een tijdje later het peloton. Waarna iedereen begon te vertrekken, terwijl de bezemwagen nog niet eens gepasseerd was. Vreemde bedoening, en zonder het minste beetje respect. Na een tijdje passeerden nog renners, en het einde van de tourkaravaan, waarna we tussen dichte drommen volk naar de auto trokken, en nog een tijd in de file stonden voor we thuis geraakten. Waarna we het verdere vreemde schouwspel konden bekijken van Froome die te voet de berg opliep. We hadden het eigenlijk beneden al gezien, de grote drommen respectloos volk. De Tour op de Mont Ventoux op 14 juli? Niet meer doenbaar, vrees ik. Misschien is zelfs de Tour op de Mont Ventoux niet meer doenbaar.
We genoten van brood en kaas (wat doe je anders, in Frankrijk?) en maakten ons op voor de volgende rit. Iets waar ik al heel lang al heel hard naar uitkeek: een tijdrit volgen! Kristal had voor ons heel veel verkenningswerk gedaan, en een route uitgestippeld om naar het parcours te rijden. Een prachtige rit werd dat, over en langs de Rhône, we hebben weer eens fantastische dingen gezien. Eerste plan was om naar Bidon te rijden (als je de Tour volgt, moet je op zijn minst eens in Bidon geweest zijn, toch?), maar op het laatst voerden we dat plan af en reden we naar Bourg-Saint-Andéol. Slecht idee, plannen op het laatste nippertje wijzigen: we raakten het stadje niet door. Podium opbouwen of vuurwerk? We weten het niet. We reden dan toch maar naar Bidon, wat vrij vlot ging. Daarna moesten we nog een stuk naar het parcours en daar gingen we even stressen: dat duurde en blééf duren, langs een pikdonker baantje in alweer het hol van Pluto (ze hebben er daar zo veel, in Frankrijk, holen van Pluto). Maar opeens, nadat ook ik de moed wat opgegeven had, kwamen we toch aan een kruispunt en zagen we campers. We zaten op het parcours.
In het donker een geschikt plaatsje zoeken: ook al geen evidentie. Gelukkig was de weg afgesloten en was er zeer weinig verkeer. Ik zag een plaatsje maar Meneertje Mertens zag het niet zitten erop te rijden, te grote hoogteverschillen. We probeerden een plaatsje maar ik zag dat niet zitten, we stonden te scheef en ook met de blokken zou dat niet te corrigeren zijn. We reden nog een eind verder en goed dat we dat deden, want ineens zagen we het perfecte plekje. Tussen 2 Spaanse campers in. Parkeren, nog wat rommelen, en hup, gaan slapen. Want het was al heel laat. Blijkbaar werd de weg toch nog opengesteld voor verkeer, want na een tijdje passeerde er toch veel verkeer en vooral veel vrachtwagens. Waardoor we lagen te schommelen in ons bed. Maar ik voelde me toch veilig en sliep als een roos.
Toen we opstonden, scheen de zon al zeer vlijtig. De harde wind bleef blazen, maar waar we stonden kwam die goed van pas ter afkoeling, zonder wind was er achteraf niet meer van ons overgebleven dan een plasje water, denk ik.
’s Morgens (de tijdrit begon al om 9u45) hadden we dit uitzicht:
Van zodra de rennerkes begonnen te passeren, zag het er zo uit:
Bernie Eisel, zoals u zelf kan zien, en dit is Luke Rowe:
Aan de overkant zag het er zo uit:
Meneer Soupe, met baard (we hebben op de vreemdste plaatsen hipsters gezien, ik kan het u vertellen!):
Ik hou wel van sfeerbeeldjes.
Winnaar Dumoulin?
Neen, neen, dit is winnaar Dumoulin!
Dit beeld vond ik gewoon leuk om de fiets op de auto.
De imposante dijen van Peter Sagan.
Greg Van Aevermaet.
En kijk, Froomie!
Van zodra we de avond voordien Bidon uitreden, hadden we geen internet meer. Daar op het plateau waar we stonden, was geen internet. Ik denk dat vele mensen rondom ons in hun campers ook geen zicht op de wereld hadden. Waardoor we het nieuws (de aanslag in Nice) pas na onze thuiskomst hoorden. Tijdens onze dag op de tijdrit wisten we van niets, en misschien was dat wel beter. Het publiek waar we tussen stonden was zeer beschaafd, en het was ook niet druk. Er werd met evenveel enthousiasme geroepen naar álle renners, boegeroep hoorden we niet. Het was een heerlijke dag.
De Spanjaard naast ons was heel grappig: de hele dag supporterde hij met een Cofidis shirtje aan voor alle Cofidis renners, en bij uitstek voor Mate (daarvan hing er een spandoek aan de camper). Maar op het laatst, toen Valverde en Quintana zouden passeren, had hij opeens een Movistar shirtje aan. Hilarisch. Maar wel schoon, en typerend voor de koers: je kan voor iedereen supporteren. Zoals de Engelsman rechtover ons eerst voor elke Brit supporterde, maar de laatste 2 uur gewoon van élke renner die passeerde, luid de voornaam scandeerde. De koers kan echt mooi zijn!
In deel 3 van ons verslag: bezoek aan de imposante Mont Ventoux, en hoe onze camper in frieten draaide.
